Wintersport

Vreselijke ervaringen hoor ik 'in het veld'.
Het kassameisje dat om de hoek bij de super woont, maar uitgerekend vannacht besloot dat het een tof idee zou zijn om bij een vriendinnetje te logeren. Aan de andere kant van Den Haag. Van waaruit ze 's ochtends vroeg glibberend en bibberend en (on)wel naar haar werk moest lopen omdat de tram nog steeds niet rijdt.
Mijn fysio die dezelfde ochtendgymnastiek had, want ook andere kant van de stad en geen tram. Maar bovendien de godganse dag haar aan-huispatienten te voet moest opzoeken. Want ook geen fiets of auto.

Ikzelf heb na vijf dagen sneeuw- en ijspret chronische spierpijn, vanwege het voortdurend krampachtig vasthouden van mijn stuur, het ingespannen turend en manoevrerend over de straten glibberend.
De kortste weg is beslist niet meer de snelste: binnendoor-paadjes zijn het hardnekkigst dichtgevroren, en het afleggen van dergelijke sluiproutes zijn daardoor behalve levensgevaarlijk vooral tijdrovend.

Wie denkt: ach, die Puck, da's een watje die van een stukje typen al spierpijn krijgt - neen. Mijn stoere Twentseboerenbuurman met de grote sterke herder en een knuppeltje in de kast voor wie hem dwarszit uitte dezelfde klacht. Zere benen van het zich staande proberen te houden.

Maar niet alleen al deze stoere jongens, meisjes en Pucken en boeren werken aan hun conditie.
Heden gespot: een avontuurlijke danwel claustrofobische bejaarde die een ommetje wenste te maken. Met rollator.
De wieltjes bleven, uiteraard, in de sneeuw steken, zodat ze het ding als looprek moest gebruiken: drie centimeter rollen, vastlopen, rollator omhoog rukken en tien centimeter voor zich uit gooien, er achteraan stompelen en opnieuw beginnen. Om in infomercial-termen te spreken: een full-body-workout.
Als dit maar lang genoeg aanhoudt loopt er straks een zwaar afgetrainde oude bes door onze straten.