Vampier
Aan X. En u. Omdat soms, hoe tegenstrijdig ook, het blootgeven minder naakt voelt als iederéén kijkt.
De winter is een zware deken, die verstikt en verlamt. Die, behalve een gillende angst, alle energie wegzuigt, wegvaagt.
Te duister om zwart te zijn. Stil, zwijgend, verdwaald.
Ik snap het nu, hoe het gaat. Hoe het elk jaar gaat.
Met de lente komt het geluid terug, het leven; maar het leven is een nachtzwarte draaikolk van doodsverlangen. Het geluid is lawaai; schreeuwend, brullend. Agressief.
Zoals de bloemen boven de grond komen, net zo energiek en driftig klauwt de doodsnood en depressie zich bij mij naar buiten. Het is in deze stemming dat ik regelmatig het stuur van mijn fiets vaster
grijp, om te voorkomen dat ik mezelf, bij wijze van uiterste
krachtmeting, onder een auto rijd. Crash 'n burn, geweld zoekt geweld.
En het denken begint, de woorden stromen.
Omdat ik de laatste maanden steeds verder ben weggedreven van mezelf en de wereld, uit het leven; me zeer effectief heb afgesloten en vervreemd van alle sociale contacten, inclusief mijn psych; en de weg naar niets of niemand zo gauw weet terug te vinden, drop ik mijn laatste inzicht bij u.
Dit is wat ik me realiseerde:
ik wil iemand verleiden, met mijn passie en kracht, met mijn persoonlijkheid, charme, intellect.
Verleiden en betoveren.
En dan, die ander voor me gewonnen, wil ik bij hem wegkruipen. Nee, niet wegkruipen: ik wil opgeslokt en weggevaagd worden. Ik wil me begraven in zijn armen, zijn omhelzing, dag en nacht. Maar: volledig aseksueel. Gekoesterd worden.
Ik wil slapen, ont-boren worden. Sterven, de rest van mijn leven. Volledig in controle alles uit handen geven.
De koestering is een doel op zich. Niet om andermans energie is het me te doen; niet een me opladen en optrekken aan de ander om daarna verder te gaan - hoewel dat al ziek genoeg zou zijn.
Nee: ik wil komen om te kunnen verdwijnen en eenmaal verdwenen altijd blijven bestaan.
So there.
En nu mag u me vertellen: waar komt dit vandaan, en hoe kom ik ervan af?
woensdag 24 maart 2010 - 19:20
zijn hier dan geen pillen voor (of tegen)?
mark () - 26 maart 2010 - 18:48
Zware tekst, maar heel herkenbaar, en overwinbaar. Hoe? Gewoon genieten, klinkt heel simpel, maar is het in feite ook. Niet te zwaar aan alles tillen. Ook niet aan iets als ms, of wat dan ook.
Ben geen psych, heb ook niets met die mensen op, eye opener voor mij was een film over een vrouw met als, en haar vechtkracht.
Marcel () - 27 maart 2010 - 10:44
Ik kan je twee tips geven waar je mogelijk wat aan hebt:
1. ken je het werk van Ingeborg Bosch? Zij heeft mij wel inzichten gegeven waar ik verder mee kwam. Wat zij goed beschrijft is hoe volwassenen identiteitsproblemen kunnen krijgen, wanneer zij als kind niet goed 'gespiegeld' zijn door hun omgeving/moeder. Daardoor leer je niet om de juiste woorden te gebruiken voor je ervaringen en emoties. Maar nu ben je geen kind meer en zou je kunnen leren om zelf die spiegel te zijn, zodat je een kader creëert om je eigen ervaringen in te plaatsen.
2. je zou eens een kijkje kunnen nemen op http://www.hb-forum.nl. Wellicht dat je daar wat gelijkgestemden aantreft waarmee je van gedachten kunt wisselen. Dan wil het ook weleens wat lichter worden allemaal.
Mary Jane - 27 maart 2010 - 17:14
Terug naar de baarmoeder van een stoere man.
Vrouw en baby in één.
Hannah - 28 maart 2010 - 12:53
Hoe zwart ook, ik vind het prachtig. Waar het vandaan komt, zo is mijn eerste gedachte, is minder interessant dan waar het heen gaat. Naar wie of wat je heen wil...
@Mary Jane Het werk van Allice Miller, vertaald 'Het drama van het begaafde kind' waarop Ingeborg zich (mede?) baseert heeft mij veel nuttig inzicht geboden. Het veelvuldig gebruik van afkortingen door Ingeborg vind ik vervelend lezen. Ik kom dan ook niet goed verder in haar werk.
@Marcel Genieten. Dat valt soms niet mee als je in beslag genomen wordt door spanningen, gedachten, emoties... Als de energie op lijkt. Langzaam ontdek ik hoe je je kunt concentreren op je eigen hoofdstroom en hoe je energie-lekken aan kunt pakken. Het gaat, vaak moeizaam.
@Puck Alleen jij weet hoeveel geluid prettig is en onder welke omstandigheden meer geluid kan, mag, (zeer) welkom is. Mooi dat je jouw podium weer even op kunt en wilt om je aan ons, lezers, bloot te stellen. Immers je weet nooit wat het commentaar bij je los maakt. Wat dit geluid met je doet, zal doen... Je wordt in ieder geval gezien.
Ik ga weer verder op mijn levenspad, onder meer zoekend naar mijn levensopdracht.
JoG (URL) - 29 maart 2010 - 12:52
Wat mooi geschreven. En op de een of andere manier ook zo herkenbaar. Ik heb geen tip voor je om ervan af te komen, maar wel een gedichtje van Rutger Kopland dat je vast allang kent. Je stukje riep bij mij (gekgenoeg) eenzelfde gevoel op als Koplands woorden doen. Een gevoel waarbij geluk een lege plek is. Een gevoel waarbij sterven noch leven, noch dood is:
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven
Johanna - 30 maart 2010 - 18:14
Kannibalisme.
Wat baart torment prachtige kinderen.
Ik je ogen, u mijn stem.
Al heb ik geen idee wat ik hiermee in gods(iemands)naam zou kunnen bedoelen, ik vind het redelijk klinken en ik moest toch iets zeggen.
F.N. - 30 maart 2010 - 19:22
Koester je verlangen zoals je zelf gekoesterd wilt worden.
Elsewhere - 09 april 2010 - 08:44
