Begin

Nou ja, als we hier dan toch staan te schuilen kan ik misschien even.... maar zodra het ophoudt met regenen ga ik ervandoor, al zit ik middenin een zin!

Waar zal ik eens beginnen.
Ja, met hoe het gaat, wat er gaande is.
Maar da's niet zo makkelijk uit te leggen.

Het punt is: de achtergrond van niets is alles.
Het gaat niet, er is niets gaande, maar oh boy... alles is....

Alles is moeilijk, vooral. Dat is de beste samenvatting.
Niet omdat er nou zoveel slechts gebeurt, maar al het simpele, al het klein-beetje-gecompliceerde, dat valt zo zwaar en zo moeilijk, omdat de achtergronden zo vreselijk-wél-gecompliceerd zijn.

Het gaat almaar harder regenen, geen enkel excuus om niet verder te schrijven. Geen vluchtmogelijkheid. We zijn tot elkaar veroordeeld, samen onder dit afdakje. Totdat de aanwezigheid van de ander zo benauwend wordt dat we het verkiezen ons te laten doorweken, maar dat zal een klap in het gezicht zijn. Op geen enkele manier is 'het gaat wel, het wordt al wat minder' op dit moment geloofwaardig. Nu weg gaan is een duidelijke boodschap: liever nat dan bij u zijn.

Ik had een stukje in mijn hoofd zitten. Drie stukjes.
Dat schreef ik eerder al.
De drie stukjes zijn vervlogen, hebben alleen losse flarden van gedachten achtergelaten.

Openingszin: 'Het begon ermee dat er een beest op mijn borst zat'.

En toen..... tsja.... zullen we zien waar het schip strandt..?

(zou ironisch zijn: zoveel water, en dan een strandend schip)