Textiel enzo

Het begon ermee dat er een beest op mijn borst zat.
Weken, bijna maanden geleden inmiddels.
Een groot, zwaar beest. Het deed verder niets; het zat er alleen. Maar zijn aanwezigheid was even beklemmend als benauwend, en in dat opzicht vrij beangstigend.
Het was een warme dag, dat weet ik nog; en toen dit gebeuren nog vers-van-de-pers was, was dat nieuws. Dat waren de dagen dat de lente niet wilde doorbreken, tot diep in mei in winterjas. Maar nu was het warm, heel warm, en ik had geen jas aan.

Ah wacht. Daar komt de clou van mijn verhaal ook direct bij me terug.
De plot.
Want: het begon helemaal niet met het beest op mijn borst. Het begon ermee dat ik een deken wilde. Een ziekenhuisdeken, wel te verstaan.
Niet die nieuwe dingen, de slappe theezakjes die voor dekbedden moeten doorgaan. Die zijn waardeloos. Nee: hun voorgangers. Lichtgeel katoenen lappen met een wafelpatroon. Ja, ok, mooi zijn ze niet. De nieuwe 'dekbedden' zijn leuk en fris en kleurrijk. Maar de nieuwe zijn koud en licht, en de oude zijn koud en loodzwaar. (Waarom ziekenhuizen je zo graag onder koude dekens willen leggen is me een raadsel. Het zou heel wat in stookkosten schelen als ze wat meer zorg aan hun bedtextiel zouden besteden. Stukken economischer. Maar dat terzijde)
Koud en loodzwaar, dus; en dat moest ik hebben.

Al jaren had ik mijn oog op die dingen. Zodra ik mijn eerste MS-voet in een ziekenhuis zette wist ik: jou moet ik hebben.
Ik slaap de halve dag, en overdag slapen lukt me alleen maar onder iets dat me letterlijk in slaap duwt, zonder me oververhit en plakkerig te maken. De fleece wanproducten die her en der worden aangeboden zijn in die zin dus volkomen tegengesteld in karakter: zo licht dat je ze nauwelijks voelt, totdat je snoeiheet en door en door gaar gekookt wakker wordt.
De ziekenhuisdekens zijn, als gezegd, ijskoud en wegen een ton. 'Hebben!', was het credo.
Nou had dat geen probleem moeten zijn. Ton of niet, zo groot zijn ze niet; ik kon er bij elk willekeurig bezoek zo één meesmokkelen.
Het probleem was dat het credo behalve 'hebben' ook was: credo.
Ik had God gevonden, en dat had mijn leven hopeloos gecompliceerd.

God en Zijn regen niettegenstaande: ik realiseer me ineens dat ik waspoeder nodig heb.
Nee heus. Nee, ik wil echt niet van u af - nou ja: een beetje, misschien, maar ik heb echt waspoeder nodig.
Wellicht tot ziens, blijft u lekker aan mijn cliff hangen.