Intermezzo

Omdat de plaatselijke Super het huismerk-waspoeder uit de handel heeft genomen moest ik naar de niet-zo-plaatselijke Super.
De niet-zo-plaatseiljke Super blijkt ranzigheid ten top. Letterlijk alles wat ik tegenkwam was verrot of beschimmeld.
Het enige doosje frambozen dat er eetbaar en zelfs zeer aantrekkelijk uitzag, en wat ik dus dadelijk onder mijn hoede nam, werd vervolgens door de kassajuf met grote vadsige vingers fijngeknepen. Ja, ik weet het, dat is geen aardige omschrijving: vadsige vingers. Maar het was een zeer onaangename, vervelende, botte kassajuf. Nog afgezien van haar frambozen-mishandeling. Dan neem ik ook geen blad voor de mond.
Dat het waspoeder uit de handel is, bleek god zij dank een grove leugen. De verpakking is veranderd, da’s al.

Op de terugweg kwam ik een klein jongetje op een loopfietsje tegen.
‘Mijn voeten zijn nat.’, zei hij tegen zijn vader. Het was geen klacht; eerder een beschouwing, een vaststelling. Het klonk vrij aandoenlijk.

Eenmaal thuis bij huis bleek ik mijn sleutels te zijn vergeten.
Aanbellen was geen oplossing: vader was niet thuis. Om acht uur ’s avonds.
Moeder opgebeld: ‘mam, mijn sleutels liggen binnen en papa is niet thuis; kan jij me tegemoet fietsen met jouw sleutels, ik ben te moe om helemaal naar jou toe te komen.’
‘Maar als papa niet opendoet ligt hij misschien ergens dood in huis!’
‘Dan nog heb ik sleutels nodig om binnen te komen.’
(Ik kan soms verbazend praktisch en hands-on zijn. Verontrustend praktisch, eigenlijk).

Eenmaal thuis bleken de sleutels niet vergeten, maar kwijt. Door en door kwijt.
Eerder deze week raakte ik al een zakje kauwgom en een CD-stift kwijt; ik had gehoopt dat ze met zijn allen in een soort alternate universe zouden zitten. Dan had ik alleen maar de toegang daartoe hoeven vinden, en had ik alles in één keer terug gehad. Maar zoekend naar sleutels vond ik, onder bed en kast, mijn kauwgom en stift. Wat de theorie van de alternate universe minder plausibel maakte. En hoe blij ik ook was met de terugkeer van voornoemde voorwerpen, een sleutelbos is toch handiger.

Om halfnegen kwam mijn vader eindelijk thuis.
(Dróóg. Om onduidelijke en vooral weinige eerlijke redenen wordt mijn vader helemaal nooit nat. There’s no justice)

‘Jij ziet geel. Waarom zie jij geel?’
‘Ik voel me ook geel’.
Waarop hij verlegen-trots lachte, alsof hij een ontzettend leuk grapje had bedacht.
Ik daarentegen raakte onmiddellijk in blinde paniek.
Oh mijn god, hij zal toch niet weer....!
(deze zin zult u kunnen plaatsen, t.z.t., als ik u over enige maanden eindelijk de wederwaardigheden van de afgelopen maanden uit de doeken zal hebben gedaan.)
‘Als je weer ziek wordt draai ik je je nek om’.
‘Dat kan jij niet’.
‘Ha! Moet jij zien.’
‘Dat kan je niet, moreel gezien.’
‘Ha! Moet jij zien!’
Mijn vader onderschat mijn complete gebrek aan moraal. Ik draai mijn hand niet om voor het omdraaien van nekken, zeker niet als daar een zo duidelijke reden en noodzaak voor is.

Even later: ‘heb jij nog lang nodig in de keuken? Ik wil ook eten. Ik moet weer op krachten komen. Ik ben helemaal verzwakt.’
(enige pathos is mijn vader niet vreemd)
En nog later, in het voorbijgaan in de gang: ‘er zat vergif in de thee’.
Grafstem, dit keer.
‘Pardon??’
‘Bij de detective. Op Nederland 1’

Christus. Hij doet het erom.

Hoe dan ook.
Sinds ik me in het noodweer heb gewaagd is het gestopt met regenen.
Ik zie een verband.
Ik heb de zon teruggebracht, in de wereld en in de harten van alle mensen!
Ik ben zelf een beetje God!

(...)

Oh, en de sleutels zijn terecht.
In mijn tas. Heel gewoon, in mijn tas. In het Verkeerde Vakje van mijn tas - niet te verwarren met het Verkeerde Zakje van een spijkerbroek, waarin je makkelijk een briefje van tien of een ring kan kwijtraken, maar waar een hele sleutelbos toch snel opvalt.
Het Verkeerde Vakje van een tas is klein en verstopt genoeg om een sleutelbos in zijn hoorbaar rinkelen te beperken, dus het is heus niet mijn schuld dat ik hem daarin niet direct heb gevonden en mijn moeder voor niets heb laten rijden.
Niettemin. Niet aan haar vertellen. Ze vilt me.

Bovendien, ze heeft het al zwaar genoeg.
Zojuist belde ik haar op, om haar het heuglijke nieuws te brengen dat zowel sleutelbos als vader terecht was.
Waarmee ze erg blij was, totdat:
‘Wacht even Puck, mijn buurman is zelfmoord aan het plegen in mijn tuin’
???

Haar buurman trachtte ladderloos via haar tuin zijn eigen balkon te bereiken.
Omdat hij zijn sleutels was vergeten..