‘Zo terug’

Ja, dat heet dan 'er is onverwachts iets tussengekomen'.

Na de douche bekeek ik mijn teen.
Mijn teen doet al dagen pijn, eigenlijk best wel heel veel pijn, maar ik zag er verder niets aan.

Eenmaal onder de douche vandaan bedacht ik me ineens dat ik nergens ooit iets aan zie.
Wegens maar 25% visus enzo. Details. Of eerder: juist geen details.

Nog afgezien van de 25% visus is een middelteen van een toch al niet zo bar grote voet vanaf 1 meter 75 hoogte natuurlijk sowieso niet goed te zien. Ook dat bedacht ik me pas vanochtend. Na al dagen best wel heel veel pijn.
(Hoe ik ooit door het gymnasium ben gekomen is me een raadsel. Aan mijn intelligentie zal ik het duidelijk niet te danken hebben)

Ik bracht mijn teen tot vlak bij mijn ogen, staarde, gooide teen en voet ver van me af en snelde naar de telefoon.

'Ja, met Puck. Mijn teen is ontstoken. Ik dacht dat hij alleen maar pijn deed, maar nu heb ik hem bekeken en hij is groen. En er komt pus uit.'.

Wat heb je er zelf al aan gedaan?
'Naar gekeken en van geschrokken.'

Wat blijkbaar een ontzettend geestig antwoord was, want de assistente kwam niet meer bij.
Maar een afspraak met de dokter zat er niet in.
Soda, was het sleutelwoord. Voetbadjes bij het leven. Dat zou de dokter ook adviseren, meer zou hij ook niet kunnen doen.

'Waar moet ik verder op letten, wanneer moet ik alarm slaan?'

Je hoeft helemaal geen alarm te slaan. Je gaat nu in de soda, alles komt goed.

Ja, dat snap ik. Ga ik ook doen. Maar als het niet goed komt. Wat zijn slechte signalen?

Als de koorts tot 39.8° stijgt.

Dat vond ik een zeer curieuze en enigszins sinistere opmerking.
De koorts. Niet: 'als je koorts krijgt', maar de koorts die ik blijkbaar nu al werd geacht te hebben. Groene pus-tenen geven koorts.
En dan die 39.8°. Waarom speciaal 39.8°? Wat gebeurt er, pathologisch fysiologisch chemisch of anderszins gezien, op de overgang van 39.7° en 39.8° dat onrustbarend is? Wat gaat er vervolgens nog misser tussen 39.8° en 39.9° dat er, vóór die overgang, aan de bel moet worden getrokken? Of dat er, na die overgang, wellicht niet meer aan de bel kán worden getrokken?

Koorts.
Pas toen ik had opgehangen begreep ik de implicaties van haar opmerking.
Ik dacht: die teen, die valt er gewoon af als het te bar wordt. Heel rustig, die geeft het gewoon op, laat het erbij zitten. Net zoals je een rotte plek van een appel er vaak zó uit kunt wippen, zo zal ik, als ik deze teen verwaarloos, op een ochtend het hele ding in mijn bed vinden. Zeer spijtig, zeer smerig vooral; hij zal gemist worden, maar een middelteen is geen essentieel lichaamsdeel.

Het woord 'koorts' deed me beseffen dat een teen geen appel is.
Of beter: dat een rotte plek in een appel, wipbaar of niet, nooit echt geisoleerd is. Die verspreidt zich.
Rotte tenen verspreiden zich, rotte tenen slaan naar binnen, veroorzaken bloedvergiftiging, met koorts en uiteindelijk de dood tot gevolg.
Net als bij Lully.

U begrijpt: er diende soda ingeslagen en in die soda geweekt te worden.
Doodswens of niet, ik wil niet rottend en koortsig gaan.