Huisvrouw (m/v)

Ergens in de tijd is de Whiskas-kat neutraal geworden.
Misschien, volgens mij, eigenlijk zelfs al enige jaren geleden. Eeuwen, kortom. Maar toch: er moet iets van gezegd worden.

Als het aan de kat lag, kocht ze Whiskas.

Zo was het al, vanaf mijn jongste jeugd.
Maar nu zijn er puntjes. Nietszeggend, of juist veelzeggend.

Als het aan de kat lag.... Whiskas.

Waarom?

Op de een of andere manier word ik heel achterdochtig van die puntjes, die pauze.
Het lijkt verboden te zijn om 'kocht ze' te zeggen.
Geen ja, geen nee. Geen kocht, geen ze.

Misschien was het de bedoeling om zogenaamd nonchalent te zijn. Of om een knus ons-kent-ons-gevoel te suggereren: 'we kennen deze slogan allemaal al en al zó lang, we kunnen heel leuk die puntjes zelf invullen.
Beetje arrogant. Zo speciaal en leuk is die slogan niet, dat we onszelf heel trots en saamhorig kunnen voelen, elke keer dat we de puntjes kunnen aan- en invullen.

Maar wat nog erger zou zijn: als het politiek correct bedoeld is.
Daar ben ik eigenlijk bang voor.
Dat ze van hogerhand hebben gezegd: niet alleen vrouwen doen boodschappen. Dat is achterhaald, niet meer deze tijd. Mannen doen ook boodschappen. En dat moeten we doortrekken naar huisdieren. Ook die zijn vast en zeker met hun tijd meegegaan. Katers blijven steeds vaker thuis, terwijl de poezen op jacht gaan en dooie muizen aanslepen. En de alleenstaande kater die te weinig tijd heeft om zelf zijn muizen te vangen, die koopt Whiskas. Hij, niet zij.
Als het aan de kat lag kocht hij/zij Whiskas.
Maar dat bekt niet lekker.
Dus dat werd:
Als het aan de kat lag puntje-puntje-puntje Whiskas.

Dat vrees ik.
En dan prefereer ik de zelfingenomen aanname van saamhorigheid...