Kopje onder

Zo'n dag, dat ik, om onnaspeurbare redenen, de woede en irritatie lijk op te wekken van iedereen die ik spreek; of het nou via telefoon, mail of face-to-face is.
Snauwen, ergernis, over-beleefde (maar eigenlijk zeer onbeschofte) toon.
Waarvan mijn autistische kop compleet overstuur raakt, en me tranen met tuiten doet huilen. Wat vervolgens de zaken alleen nog maar erger maakt, want niets zo irritant als een dreinerig, huilerig, rood-ogig kind van 33.
'Zo'n dag', die nu al zeker drie dagen duurt.

Ik blijf voorlopig even binnenshuis, deuren op slot, telefoon van de haak.