Voort


Ineens, gewoon zomaar op de fiets, tussen slingeren en door rood rijden en bijna doodgaan in, kwam het inzicht. Een absolute Aha-Erlebnis, een Eureka-moment.

Ik moet het allemaal omdraaien

In de loop van de jaren waren er momenten dat het nodig was mijn Thuis te ontvluchten, richting mijn Huis.
Daar had ik een vluchttas voor. En een vluchtlijstje, met dingen die ik echt absoluut niet mocht vergeten mee te nemen.
(Hoe eigener en vanzelfsprekender iets is, hoe groter de kans dat je het vergeet. 'Ik eet elke dag brood, natuurlijk heb ik brood in huis, waarom zou ik brood kopen als ik elke dag brood eet en brood er altijd is?'. Het klinkt onzinnig, maar dat is vaak wel de praktijk. Alsof het brood zo'n natuurlijk gegeven is, dat die gewoon aan je vastzit, ingebouwd is.)

Er was een vluchttas en een vluchtlijstje, en als ik plots weg moest wist ik precies wat ik nodig zou hebben om een dag of drie door te komen.

Na een week traag verhuizen (alles op de fiets, in weekendtassen en rugzakken) woon ik nu nergens meer, behalve in Niemandsland. Nergens is het meer echt compleet en ingericht. De chaos neemt toe, en de chaos in mijn hoofd ook. Ik kan niet meer terug, zoveel is zeker. Terug is net zo'n karwei als heen. Maar ik zit op een dood punt; ik weet niet meer wat de volgende stap moet zijn.

Tot ik het me realiseerde, vanochtend.

‘Ik moet het allemaal omdraaien’.

Zo eenvoudig. Zo logisch.
Waarom ben ik daar niet eerder op gekomen?

Mijn vluchttas, die voorheen voor in mijn vluchthuis was, wordt nu de thuistas, voor in mijn huidige Thuis.
Inhoud blijft hetzelfde, principe ook: alles wat ik nodig heb om een dag of drie door te komen.

Simpel inzicht, met grote consequenties.

Als alleen die thuistas maar netjes ingericht blijft.
Dan kan ik daaromheen alles verhuizen. Niet meer selecteren, niet meer twijfelen.

Thuistas.

Ik kan weer verder.