Thuisloos
Dus. Ik ben 33, bijna 34. En sinds een kleine 10 dagen woon ik niet meer thuis.
En ik heb het gevoel alsof ik alles verloren heb, en nog meer dan dat aan het verliezen ben. Mijn verstand, onder andere.
Dus.
Om het enigszins dragelijk te maken, om iets van troost te vinden in het
idee dat dit echt, althans volgens mijn moeder, 'heel normaal is':
vertelt u mij alstublieft hoe het was toen u uit huis ging. Voor het eerst zelfstandig ging wonen. Terwijl u MS had, en darmproblemen, en een autistische stoornis.
Zegt u me alstublieft dat het niet aan mij ligt, dat het inderdaad
gruwelijk was, maar dat het allemaal goed komt. Dat ik me weer veilig ga
voelen, en rustig, en op mijn gemak, en minder somber en minder bang en
minder doelloos. En dat ik straks niet alleen vertrouwen, maar ook weer
zin krijg in het leven.
Want op het moment ben ik this close om op te geven. Alles. En de rest.
maandag 29 augustus 2011 - 12:49
O ja, zo vlak na die verhuizing: wat een ruimte. En wat doe je ermee. Dat is toch om compleet gedesorienteerd van te raken. Zo'n heel huis voor jezelf. Ja, dat is helemaal normaal en dat gaat vanzelf over. Je vindt je weg wel. Komt goed. Heus.
henk (URL) - 29 augustus 2011 - 13:18
Ja, pijn doet het zeker. Vooral bij opstaan en naar bed gaan. En bij het eten. En op de bank in je eentje. Maar dat gaat over. Gelukkig. Hou moed!
DjB - 29 augustus 2011 - 14:37
Komt wel goed... 't Is wennen, maar op den duur krijg je alles zo goed georganiseerd op je eentje dat het fijn voelt. Alles heeft een plaatsje. Alles is waar JIJ wil dat het is.
Inge (URL) - 29 augustus 2011 - 17:10
Verhuizen is voor een gezond mens al vermoeiend. Bij alles moet je nadenken. Waar de lichtknopjes zitten en zo. En 's morgens bedenken waar je ook alweer bent.
Maar het went. Iedere dag gaat een stukje beter. Ik hoop dat dat voor jou ook geldt. Sterkte!
Ricky (URL) - 29 augustus 2011 - 19:22
In de eerste week dat ik uit huis ging bleek ik in mijn nieuwe huis een wespennest te hebben. En laat ik nu panisch zijn voor wespen. De muizen die er ook rondliepen deden me dan weer niet zoveel. Verder was het slechts een schamele 40 graden (celcius) op die kamer, de hele zomer lang. Verder was het vooral gek: niemand om je ritme mee te delen. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je niet je oude vertrouwde ritme volledig kan kopieren naar je nieuwe woning. Wat me op de volgende vraag brengt: Hoe zit het met de supermarkt... is die een beetje in de buurt?
En je nieuwe fietsrondje... dat wordt vanzelf vertrouwd als je het maar steeds blijft doen. Maar dan niet met het idee 'dit is nieuw', maar met het idee 'hier ben ik al veel vaker geweest'.
Je doet het geweldig, want je zit in je nieuwe huis. Way to go!
Hoe is het met je vader?
mrtj - 29 augustus 2011 - 21:47
En iets om je te verkneukelen aan mijn domheid: Ik doe niet aan impulsief, nooit. Alleen dit weekend was het er plotseling, een impulsieve daad. Het zou zo mooi geweest zijn als de impulsieve aankoop een Mars of Snickers was geweest. Maar nee, ik moest zo nodig een puppy kopen, zucht.....
(want we hadden het nog niet druk genoeg)
mrtj - 29 augustus 2011 - 21:49
Toen ik van noord naar midden verhuisde 3 jaar geleden had ik maar 10 jaar in noord gewoond, was alles hier beter, mentaal, emotioneel, materieel. Toch heb ik er een half jaar over gedaan om niet terug te verlangen naar de plek waar eigenlijk helemaal niet meer wilde zijn. Het went, dat staat vast, en volgens mij zou dat voor de autistische stoornis in u al een heleboel moeten schelen :) Dan komt veilig en op je gemak en rustig vanzelf ook weer. Vertrouwen en zin in het leven vind ik lastiger maar er is comfortabel bestaan mogelijk ook zonder die dingen.
Het komt goed! Echt!
Een virtuele knuffel!
Liesan () (URL) - 30 augustus 2011 - 12:13
Toen ik uit huis ging was dat de hél. Ik ging uit huis op doktersbevel en ik besefte zelf dat het erg nodig was. En hoewel ik niets liever wilde dan wég, was en bleef het de hel. Ik heb me nooit zo eenzaam gevoeld, nooit zo'n onvolwassen sukkel, nooit zo doelloos en nooit zo 'ongewenst'.
Maar dan - na x aantal maanden, misschien zelfs bijna een jaar - moest ik constateren dat het me deugd had gedaan. Dat ik er nog lang niet was, maar dat ik een belangrijke en grote stap had gezet.
En vandaag de dag ben ik die arts nog altijd superdankbaar dat ze me zo ongeveer bevolen heeft het huis uit te gaan.
Ik was niet autistisch en ik had geen MS, maar ik had wél een heleboel zware problemen, zowel lichamelijk als geestelijk. En ook dat is uiteindelijk (relatief) goedgekomen.
Jij kunt het dus ook ...
Upje (URL) - 30 augustus 2011 - 22:44
Puck, ik ben op mijn 18e uit huis gegaan, woonde een jaar later bij een 12 jaar oudere man in die een heftig leven leidde en die na drie jaar overleed. Daarna moest ik door, alleen, in de war, alles was kut en ellendig. Ik brak een been, zat 6 maanden op 11 hoog helemaal alleen en toen bleek dat ik toch niet zo snel gek word als ik dacht. Ik geloof in jou, je hebt dwars door alles heen zoveel humor, geloof asjeblieft in jezelf al klinkt dat nogal goedkoop. Maar ik meen het.
esther - 31 augustus 2011 - 20:36
Ik verloederde en leefde op broodjes kroket, mijn was lag te schimmelen in de wasbak, maar dat alles boeide niet, want ik was Punk en heel Stoer....de jankende eenzaamheid verdreef ik in de kroeg met de nodige pullen bier... Kreeg toen een lief, die mij redde, en anders had ik uiteindelijk mijzelve wel gered. Het komt goed. Heus ! Als ik al kon leren voor mezelf te zorgen, kan iedereen dat, en jij zeker. je bent sterk !
Esther () - 15 september 2011 - 01:41
puck, je woont thuis...
roosje () - 16 september 2011 - 13:17
