Temperament

Bij de nieuwe woning hoort een buurjungetje.
Nou ja, een horde buurjongetjes - maar die zijn voor dit verhaal niet relevant.
Het buurjongetje om wie het nu draait is zes, en woont recht boven me.

Zes is een verwarrende leeftijd.
Beslist geen kleuter meer, maar ook lichtjaren verwijderd van de pre-teens die sommige acht-jarigen al zijn.

En dus heeft dit eigenwijze stoere mannetje met zijn al half gewisselde melkgebit ineens klassieke, zeer kinderlijke temper tantrums.

Halftwaalf is het, en al anderhalf uur is hij aan het brullen, gillen, schreeuwen, huilen, slaan en trappen. Steeds hysterischer, benauwder; met steeds meer hikken en uithalen.

En ik, ik ben ook op een verwarrende leeftijd. Of was dat eigenlijk altijd al.

Mijn verstandelijke leeftijd begrijpt en voelt mee met de ouders: hun machteloosheid, vermoeidheid; ongetwijfeld irritatie, vermoedelijk ook ongerustheid over hun imago, het 'wat moeten de buren wel niet denken'. Ik begrijp ook die buren: hùn irritatie en vermoeidheid, hun woede om de verstoorde rust. Wellicht onbegrip, 'kunnen ze die jongen niet in de hand houden, beter opvoeden'.

Mijn emotionele leeftijd daarentegen, die ligt het dichtst bij het buurkind zelf.
Het is nog maar heel kort - verontrustend kort - geleden, dat ik zelf ook zo tekeer ging.
Dat buren om mij klaagden, opbelden, aanbelden; op de voordeur bonkten. Met de politie dreigden.

Ik zal niet gaan klagen.
Ik voel de onmacht van de ouders.
Maar meer dan wat ook voel ik de wanhoop bij het jongetje zelf. Ik herken het, herinner het me, voel het mee, tot in elke vezel van mijn lijf.
Het ergste lawaai, dat is wat de herkenning bij mij teweeg brengt.