Je kunt natuurlijk gewoon de weekendboodschappen gaan doen. Of naar Ikea. Of de Efteling. Of naar opa en oma in Friesland. Of naar de synagoge. Of naar voetballen/zwemmen/korfballen/omhetevenwelkeanderesport.
Maar dat is allemaal zo passé.
Wie echt helemaal los wil gaan, iets nieuws en speciaals wil doen, doet als ik: die gaat op zaterdag naar de spoedtandarts.
En omdat het zó geweldig leuk was ging ik 's avonds nog een keer.
Tegen dat de tranen van plezier enigszins gedroogd waren besloot ik, in een poging terug de komen in de saaiheid van de alledaagse, pijnloze wereld, me gezellig te onderhouden met de tandarts zelf.
72, bleek hij te zijn, en nog altijd gewoon fulltime aan het werk.
Nam regelmatig waar voor collega's en studeerde daarnaast ook nog.
Oh, wat?
Akkadische en Sumerische taal en literatuur.
Maar natuurlijk. Dat was het eerste wat al bij me was opgekomen...
Waarom? [... in vredesnaam..??]
Nou, hij was eerst marine-officier geweest, vóór hij tandarts werd. En bij zijn reizen was hij geinteresseerd geraakt in de oude Mesopotamische culturen. Vandaar.
Wederom: maar natuurlijk.
Na hem bedankt te hebben voor al zijn werk, en de hoop te hebben uitgesproken hem nooit, nóóit weer te zien - tenzij wellicht in een academische en vooral meer gelijkwaardige situatie dan nu - zei ik hem vaarwel en zwalkte terug.
Thuisgekomen trachtte ik mezelf enigszins te troosten door op eBay op een paar snoezige schoenen te bieden.
Ik had een duidelijke, onfeilbare strategie: ik zou wachten tot de allerlaatste minuut, en zou dan mijn genadeloze bod uitbrengen. Vijftig cent hoger dan de nu hoogste bieder.
Waarna ik kennis maakte met een veel genadelozer fenomeen dat 'automatisch bieden' heet.
Ik bood hoger, ik bood nòg hoger, ik bood veel hoger dan de schoenen naar mijn idee waard waren en nog was het niet genoeg.
De veiling was over, ik had verloren en mij restte geen andere troost dan rijst, haver en broccoli. En de kick van een uitwerkende verdoving.
Mocht u dit alles tè zielig vinden, en denken: die Puck heeft echt en heus troost nodig:
Schoenen, dus. Om precies te zijn: Birkenstocks.
Doe deze maar. Of nee, deze. Of deze, die is ook wel erg lief (maat 39, graag). En over lief gesproken, wat vindt u van deze?!
Of, als u uw geld echt heel graag kwijt wilt: deze.
(Daarbij geheel negerend dat ik binnenkort ongesteld moet worden en dat mijn schoen-behoefte wellicht een weinig hormonaal ingegeven is - want vh-MijnVrouw kan onder ede getuigen dat ik al maanden om schoenen zeur. Dus.)
Zie maar.
Ik laat het aan u over, verras me maar.
B.V.D.
