Nieuws

'However, the most dramatic conclusion from this work is about the pattern of social relationships that play the most important role in society. Palchykov and co say the tendency in the past has been to assume that father-son relationships dominate.'

Seriously?
Sorry, maar dan ben je gewoon oerdom, zeker voor een anthropoloog (wat in elk geval één van deze heren is).

Als ik kijk naar relaties in mijn eigen omgeving (en net daarbuiten - zo ver als het geestelijk oog strekt, zeg maar), dan zie ik in vader-zoon-relaties een prettig spectrum van koud doodzwijgen en stevig afranselen tot aan een vriendelijke kameraadschappelijkheid en warm begrip en respect.
Een spectrum. Een vloeiende lijn, waarbij het ene uiterste eigenlijk altijd het andere uiterste volledig uitsluit.

Kijk ik daarentegen naar relaties tussen vrouwen in het algemeen, maar moeder-dochterrelaties in het bijzonder, dan is het alles. Niks spectrum, niks vloeiend, maar alle extremen naast elkaar en door elkaar heen. Rivalen en bondgenoten ineen, frenemies in de meest strikte en bijna clichématige zin.
Beknellende liefde, bemoeizucht, beste vriendinnen, betutteling, zusterliefde, zorg; kille wreedheid, haat, jaloezie, pesterijen, afwijzing. Hoe tegengestelder de emotie, hoe vaker hand-in-hand.
Geen relatie zo complex, intens en potentieel ziek en verziekt als de verhouding tussen moeders en dochters. Allicht dat daar een hoop tijd en energie - en telefoonverkeer - in gaat zitten.

Maar de anthropologen zijn verbaasd en moeten hun denkbeelden herzien.

Misschien eerst eens met hun neus uit de beeldschermpjes en tabellen, en zelf met vrouw en kind gaan bellen voor informatie...?

(Met dank aan mikzlog-op-twitter. Zie je meteen dat je twitter-activiteit wordt opgemerkt en gebruikt, al is het dan niet via datzelde medium..)