Spiegels van de ziel

Op mijn computer staat een mapje vol pasfoto's van mezelf, tezamen met wat losse kiekjes, door de jaren heen gemaakt door visite-met-cam.
Foto's uit, pak 'm beet, 1995 tot 2008.
Eén gezicht, geen enkele verandering anders dan kleding en kapsel. Lang-kort-kort-lang. Verder onderling volstrekt uitwisselbaar. Stilstand in uiterlijk, en leeftijd, vanaf mijn 18e.

Dat toonde zich ook in het dagelijks leven.
Jan en alleman noemde me consequent bij mijn voornaam, tutoyeerde. Van artsen tot aan caissieres en de loodgieter.

Mijn moeder sprak er schande van: 'Je bent een jongedame, Puck! Ze horen je niet met 'je' aan te spreken. Je bent een mevrouw en een u, geen klein kind meer. Dit kàn gewoonweg niet!'

Ik vond het wel prima. 'k Was nog lang niet toe aan 'mevrouw' zijn. Was innerlijk jaren jonger dan het jongste kassameiske. Laat mij maar gewoon Puck zijn, zo lang mogelijk.

Na mei 2010 veranderde het abrupt. Veranderde alles abrupt, maar ook het ge-Puck en ge-jijjou.

Goh, dacht ik, hoopvol en optimistisch als altijd; de jeugd wordt weer beleefder, artsen formeler en minder amicaal!

Afgelopen week kreeg ik een verzoek om foto's.
En, gelijktijdig, de behoefte zelf aan iemand een foto te versturen.

Ik had in een ver verleden een digitaal cameraatje aangeschaft, dat nog steeds in de oorspronkelijke verpakking zat - zelfs de omhullende doos waarin hij was gestuurd zat nog helemaal netjes dichtgeplakt. Nu maar wel. Voor het goede doel.
Opengemaakt, uitgepakt, geinstalleerd, geexperimenteerd.
En het resultaat naar drie mensen gestuurd.

Niets veranderd, zo klonk er. Leuk je weer te zien.
Beroerde foto (ja, dat wist ik al: slecht belicht, vervormd beeld, sowieso rotkwaliteit), maar jij bent mooi, geen camera kan jou recht doen (dankjewel, lief). Prachtige grote ogen.

Maar ook:
Zo treurig. Zo moe. Zo bleek. Zo smalletjes.
En dat het duidelijk was dat de afgelopen jaren me zwaar zijn gevallen.

Bàf.

Daar was het 'mevrouw'. En het 'u'.
De reden van de omslag.

Zware jaren, ja.
Vaker zware jaren gehad - sterker nog: nauwelijks jaren aan te wijzen die niet zwaar waren.
Ben vaker bang geweest, maanden achtereen.
Vaker zo ziek; vaker somber. Vaker moe, en vaker geisoleerd, afgezonderd.
Nooit iets van gemerkt, in uiterlijk. Nooit eerder invloed gehad.

Wat is er gebeurd, wat maakt het nu anders?
Is het dat het nu allemaal tegelijk is gekomen? The perfect storm?
Het feit dat ik nu, toch, ook al ben ik nog steeds een kleine dertiger, onvermijdelijk ouder wordt? Dat ik op mijn 16e, 17e, 26e de stormen beter opving dan nu, mijn 33e, 34e?

Dat de jaren me zo zwaar zijn gevallen.
Het is te zien.
Hard en onverbiddelijk, me overvallend, ben ik nu toch mijn leeftijd geworden.
In lichaam.
In geest nog steeds een baby.

Ik had het kunnen weten.
'Je ziet er uit om op te schieten', zegt mijn moeder regelmatig op montere toon.
Maar ja. Wie neemt zo'n uitspraak nou serieus...