Achter de schermen

Zondag, aan het eind van de ochtend, belde mijn moeder op.
‘Dag lieverd, ik vroeg me af hoe het met je ging, of je een fijne dag had gehad, lekker had geslapen’, klonk het.
‘Ja, het gaat goed. We zijn nu net bezig een gordijn op te hangen in jouw kamer’.
(‘Haar kamer’, da’s in feite gewoon de leegstaande slaapkamer; ooit - en wellicht in de toekomst alsnog - bedoeld als studeerkamer, nu door de aanwezigheid van een bed omgedoopt tot en louter in theorie fungerend als logeerkamer. Kort samengevat).

‘Oh. Ja...’  [pauze]. ‘Ik vroeg me eigenlijk af of jij nog iets nodig hebt uit de stad. Want als je nog iets nodig hebt wil ik dat best voor je halen’.
‘Nee, dat hoeft niet. We gaan zo zelf, met de auto.’
‘Jullie gaan, met de auto. Ja, dat kan natuurlijk.’
(De ontsteltenis in deze zin was hoorbaar en voelbaar. Mijn moeder weet hoe ik ben met auto’s. En reizen in het algemeen).
‘Nou, veel plezier dan maar. Dag lieverd’.

Een kalm, rustig gesprek. Een zekere nonchalance - afgezien van het perplex zijn om mijn auto-plannen. Neutraal, eigenlijk.

De waarheid achter deze kalmte ontdekte ik pas vanochtend.

De hele zaterdag had ze in angst gezeten.
Niet een beetje angst, maar doodsangst. Verstijfd, sidderend, wilde paniek.

Want dat internet.
En mail.
Je wist het nooit.
Eigenlijk kon dat überhaupt niet, helemaal nooit, goed uitpakken (afgezien dan van de pakweg twintig internetkennissen die dit millennium zonder problemen en repercussies op bezoek zijn geweest, waarvan er in elk geval vier niet onverdienstelijk werk hebben verricht in haar eigen huisje. Maar dat terzijde).
Dat internet, dat pakte nooit goed uit.

Om te beginnen zou de aangekondigde vrouw sowieso al geen vrouw zijn, maar een man.
(Ok, daar moest ik haar deels gelijk geven: een dergelijke metamorfose was me niet onbekend. Maar dat was uiteindelijk bijzonder goed uitgepakt: grote liefde, vh-mijnvrouw, etc. En die onthulling had al plaatsgevonden ver voor de daadwerkelijke ontmoeting.)

Er zou een man komen, zomaar bij haar kleine tere dochtertje, en vanaf dat punt kon het alleen maar verder bergafwaarts gaan.
Wie en wat het voor iemand zou zijn. Wat zij - of hij, dus - voor snode plannen had, in hoeverre zhij zich anders en mooier had voorgedaan, had gelogen en bedrogen.
Diefstal en roof; mishandeling, verkrachting, moord. Grotere gruwelen dan mijn moeder zich voor ogen kon halen - maar dat stiekem toch deed.

De hele dag liet ze alle mogelijkheden - in elk geval alle negatieve mogelijkheden - de revue passeren.
Tegen halftien ’s avonds was ze kapot.
In haar wanhoop belde ze mijn vader.

‘Maak jij je helemaal geen zorgen?’
Waarover?, vroeg mijn vader monter.
Nou ja, dat internet. Die vrouw die Puck heeft leren kennen en die dit weekend langskwam. Maak jij je daar helemaal geen zorgen over?
Ik dacht dat niet doorging?
(hoe de gedachten van die man werken is me een raadsel; maar het hele achterliggende verhaal waardoor hij - héél eventueel; mogelijk; in het meest bizarre extreme geval - tot deze conclusie zou kunnen zijn gekomen valt buiten het kader van dit verhaal)

Jawel, het ging wel degelijk door. En ze is er nu, al de hele dag. En ik vertrouw het voor geen cent, die vrouw kan wel weet ik veel wie zijn, een man, en de meest vreselijke dingen doen.
Ja, dat was inderdaad wel vervelend. Was mijn vaders lauwe reactie.
Diepe uitgeputte zucht van mijn moeder. Zelfs bij navertellen kon ik hem horen. ‘Nou, dan moest ik maar weer wat televisie gaan kijken, om me af te leiden’.
Ja, dat leek mijn vader ook een goed idee, om de waarheid te zeggen zat hij zelf net in een mooi programma.
(Mocht hier ooit wèl een internet-griezel opduiken, dan weet ik: bij mijn vader moet ik duidelijk niet zijn, voor hulp. Wel voor een fiets, want het hele weekend staat mijn vaders fiets al in mijn berging omdat we er een extra nodig hadden - maar de meeste internet-griezels willen geloof ik geen fietstochtjes maken)

Mijn moeder is teruggegaan naar haar tv-programma’s.
Heeft de hele nacht doorgepiekerd. Niet geslapen.
En is pas weer gaan ademhalen nadat ze mij om halftwaalf aan de lijn had gehad.
Ik, die vredig gordijnen aan het ophangen was. Na een net zo vredige veilige en ongevaarlijke zaterdag.

Vandaag wenst mijn moeder mij niet te spreken.
Ze is bezig bij te komen.
Ze wil ook dit stukje niet lezen, helemaal nooit.
‘Het was de ergste nacht van mijn leven, ik wil daar niet meer aan herinnerd worden’

’k Word haar dood nog eens...