Omhóóg, die lat

'Het is zes maanden, hoor, geen vijf'
'Huh?'
'Je hebt vijf maanden geschreven. Maar het zijn er zes'

Het duurde even voor tot me doordrong waar ze op doelde.

'Nee, vijf. Echt, ik heb het helemaal nagerekend.'
'Nee, schat. Tel nog maar eens. Het zijn echt zès maanden.'

Ik rekende nog eens, van voor naar achter en terug - en moest haar gelijk geven.
Ik probeerde mijn gedachten na te lopen, terug te redeneren hoe ik in vredesnaam bij die vijf maanden was gekomen. Maar in die gedachten kwam ik zulke kronkels tegen dat ik maakte dat ik wegkwam. Ik was er even niet aan toe om de bizarre wereld van mijn brein onder ogen te zien.

Zes maanden.
Zes maanden en zes dagen, om precies te zijn.
190 Dagen, verspreid over drie seizoenen.

En nog steeds voelt het of ik amper één dag op mezelf woon.

Zes maanden, dat klinkt vele malen meer dan vijf-plus-één maanden. Zes maanden, da's een half jaar.
Met vijf maanden, dan woon ik 'nog maar pas' op mezelf. Is het nog steeds wennen en niet thuis voelen min of meer gerechtvaardigd.
'Nog maar pas', immers.

Maar een half jaar. En zes dagen.
Da's een eeuwigheid.
Dan moet ik nu toch wel eindelijk gewoon 'thuis' zijn...?

In mijn agenda schrijf ik dagelijks op wat ik zoal heb gedaan. Waar ik heen ben gegaan, hoe ik ben gefietst. Want buiten zijn, da's eng. Da's een Heldhaftige Daad, en Heldhaftige Daden moet ik noteren. Want dan kan ik teruglezen, dat het eigenlijk best wel mee valt, met hoe weinig ik doe. Omdat ik elke dag wel een prestatie lever, want kijk maar, ik ben daar-en-daar geweest, helemaal alleen.
Ik schrijf op: "A - van 'alleen' - X-straat ---> Y-straat ---> AH ---> Z-straat ---> thuis".
Althans: dat schrééf ik op. Toen thuis nog thuis was. Toen ik verhuisd was werd dat 'laurier-huis'. Want ik woon in de Laurierstraat (niet echt - maar we doen even net alsof.).
Na een maand of twee, drie dorst ik eindelijk te schrijven: Lhuis. Het leek op 'Thuis', maar het was het nog niet echt. Anders dan 'Lhuis' vond ik te griezelig om 'hardop' te zeggen en schrijven.

Maar zes maanden. En zes dagen. 190 Dagen in drie seizoenen.
Het wordt toch verdorie wel tijd dat ik dat onderste L-streepje eindelijk eens naar boven durf te trekken...