Wie dit leest is gek

Dat twitter, ik weet het niet.
Ik doe het nu - hoe lang? Tweeënhalve week. Om en nabij.
En eerlijk gezegd word ik er bloednerveus van.

Dat heeft verschillende redenen.

Om te beginnen gebruik ik het wat ongezond.

Twitter heeft een zoekmogelijkheid. En hashtags.
Een hashtag is - voor de niet-twitteraars onder u - elk woord dat voorafgegaan wordt door een #. Dat woord kan dan dienen als een onderwerpsaanduiding, een manier om de ‘kleur’ van een berichtje aan te geven. ‘vanavond uit eten met vriendengroepje van de HAVO #gezellig #oudetijden #eindelijkweersamen’ - zoiets.
Door op dergelijke hashtags te zoeken kan je zien hoeveel anderen met hetzelfde bezig zijn. Zijn veel mensen op hetzelfde moment met hetzelfde onderwerp bezig, dan heet het een trending topic.
(Here endeth the lesson)

En wat doe je dan, als fobist eerste klas?
Je zoekt af en toe eens op #buikgriep. Zodat je precies kan zien hoe erg het in welk gebied van Nederland heerst.
Want dat is heel verstandig om te doen, als je al in paniek bent: om te ontdekken dat er, middenin de nacht, in drie uur tijd tien mensen rondom Den Haag uitgebreid over hun wc-avonturen hebben bericht. Da’s rustgevend.

Wat me indirect op mijn tweede bezwaar brengt.

Zoals ik al eerder schreef was er, ver voordat ik zelf (min of meer) actief werd op Twitter, al een stapeltje accounts die ik ‘gewoon los’ las.
Eén daarvan is @itsanuke. Enige weken geleden ontdekt middels de hashtag.. juist. #buikgriep.

Nu volgt er nog een staaltje betweterigheid en leslezerij:

Anders dan men altijd denkt, beschikken autisten wel degelijk over empathisch vermogen. Zijn ze absoluut niet blind voor andermans stemmingen, lijden, gevoelens.
Integendeel, zou ik haast zeggen.
‘Ze’ - ik spreek maar even generaliserend - kunnen zich niet of nauwelijks afsluiten voor prikkels, om het even welke. Ook emotionele prikkels. Wat het extra compliceert, is dat prikkels in het algemeen al heftiger binnenkomen, dat alle extremen met angst en verwarring worden ontvangen. Dus de emotie van die ander ‘dringt zich op’, is sowieso al onbekend en onwelkom, en wordt dan ook nog eens versterkt gevoeld. Andermans verdriet, woede, ziekte - alles komt tien, hònderd keer zo hard binnen als bij een ‘normaal’ mens.
Het volledig afsluiten is in die zin eerder een afweermechanisme dan een ‘ziekte-kenmerk’ op zichzelf.

Geen grenzen, geen afbakening van mijn en dijn.
Lijd jij, dan lijd ik.

Het zoontje van @itsanuke is ziek.
Al heel lang, af en aan. Even wat beter, dan weer helemaal mis en slechter dan eerst.
Ik lees het, volg het, trek het me meer aan dan goed voor me is. Het bezorgt me letterlijk slapeloze nachten, zorgen overdag.
Hoe zou het gaan met het zoontje van @itsanuke?
Terwijl Anouk, de persoon achter @itsanuke, een volslagen vreemde is. Ik nog nooit één bericht met haar heb gewisseld. Zij geen flauw benul heeft van mijn bestaan, laat staan van mijn mee-lijden.

En zo zijn er meer.
Weken van duistere drukkende sluiers na het ontdekken van @lowievangorp, en het lezen van zijn weblog KanjerGuusje.

‘Twitter is alleen leuk als je echt meedoet, als je anderen actief volgt, op hen reageert.’. Werd mij gezegd.
Nou nee. Twitter is alleen leuk als ik dat absoluut láát. Zelfbescherming.

Derde punt. Het derde en vierde punt geldt u, persoonlijk.

Het derde en vierde punt geldt mijn volgers, mijn lezers.

Ik ben erachter gekomen: ik wil helemaal niet weten wie u bent.
Voorheen was u gewoon een IP-nummer, of een vage nedstat-naam als ‘UPC NL, Zaanstad, Noord-Holland’.
En dat was gezellig. Ik zag u steeds terugkomen en wist mij in het bezit van een vaste bezoeker. Ik kende u, zonder enig idee te hebben wie u was.
Het gaf een vredige, stille, anonieme saamhorigheid.
Maar sinds twitter weet ik ineens veel meer over u.
Dingen die ik helemaal niet wil weten.
Dat u een persoon bent, bijvoorbeeld. Echt en levend.

‘Het is helemaal niet leuk meer’, zei ik in mijn beruchte huilbui tegen vh-mijnvrouw.
‘Ik kan nu helemaal niet meer gemeen zijn. En ik vond het altijd zo fijn om gemeen te zijn’

Wie huilt drukt zich wat.. eeh.. ‘onbeholpen’ uit...

Maar ik bedoelde twee dingen.

Ik wil eindelijk weleens meningen gaan uiten, hier.

Tien jaar weblog, en er is werkelijk niet één algemene maatschappelijke kwestie waarover ik mij heb uitgelaten.
Het ging over koetjes en kalfjes, of over gestoorde koetjes en kalfjes. Maar er werd geen mening geuit.
Heel vrijblijvend en veilig, allemaal.

‘Ze schrijft wel leuk, die Puck, en het is soms best lachen, en soms juist om te huilen, maar wie ze is, geen flauw idee’.

Geloof me, er zijn momenten dat ik het zelf nauwelijks weet, zó gesloten ben ik over alles wat niet enkel mijzelf aangaat.

Ik wil opener worden. Dat is al eng, maar nu ik weet wie u bent durf ik dat zeker niet.
Omdat mijn meningen op zijn tijd best extreem zijn. Beslist niet ieders goedkeuring kunnen wegdragen. En zonder meer hard kunnen aankomen.
En gemeen zijn is best, maar niet als ik weet tegen en over wie ik gemeen ben.

Dan zegt u natuurlijk: hallo, zeg, je kunt ook gewoon rekening houden met mensen, en ze bewust géén pijn doen.
Of, zoals mijn moeder vroeger altijd zei, als ik jammerde ‘maar ik deed het niet expres...!!’: ‘je moet het expres niet doen’.

Maar elke mening heeft voor- en tegenstanders; en in die zin kan elke mening ook mensen in negatieve zin raken. Je kan niet maar altijd je mond houden alleen omdat je toevallig bepaalde mensen tegen de haren zult instrijken.
Dat zal ik juist eens moeten leren loslaten.
Ik heb een mening. Ik mag die mening hebben, ook al is (lang) niet iedereen het ermee eens.
Leren loslaten, leren uitspreken. Dùrven pijn doen.
Maar te weten wie ik ga raken met mijn woorden, gezichten bij de ‘slachtoffers’ hebben, dat maakt het nog een graadje moeilijker.

Zo ga ik binnenkort een stukje schrijven waarvan ik heel zeker weet dat ik @Webkim er mogelijk tot op het merg mee zal kwetsen.
Ik was dan ook helemaal niet blij dat ze me gisteren toevoegde aan haar volglijst, al was dat maar om me een gerichte DM te kunnen sturen. Ik zou het liefste hebben dat ze me onmiddellijk weer òntvolgt.

Tot slot.
Last but not least, punt vier.

‘Ik kan nu helemaal niet meer gemeen zijn, en ik vond het altijd zo fijn om gemeen te zijn’.

Dat ik u haat. Nee, niet ‘haat’.
Veel erger dan dat.
Dat ik u minacht. Absoluut minderwaardig vindt, lachwekkend zielig en sneu. In- en intriest, geen grein respect waardig.

Het meest kwalijke van een minderwaardigheidscomplex is misschien wel: juist die enorme minachtiging, het gebrek aan enig ontzag voor een ieder die je wèl liefheeft, bewondert, waardeert. ‘De stumperts, de blinde idioten’.
En het tegelijkertijd zelf diepe bewondering hebben voor, bijna verafgoden en aanbidden van hen die jou vernederen, als oud vuil behandelen. ‘Want zij zien het zoals het is’.

(Zelfbevestiging ad infinitum, natuurlijk).

U leest mij, u waardeert mij.
Hoe verzint u het, hoe lachwekkend sneu moet u wel niet zijn?

En nu volgt u mij op twitter.
U heeft een naam. Een gezicht.
Een verhaal, en eigen woorden en gedachten.

Dit zijn dus de sukkels die mij lezen.

Mensen die ik graag mag, die ik graag lees, die ik altijd heb gewaardeerd - en op de een of andere manier heb ik nu het gevoel dat, doordat u mij volgt, werkelijk actief belangstelling toont in plaats van het door mij vermoede ‘af en toe eens langswippen’ - op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik nu mijn mening over u moet bijstellen. Dat er een smet op uw blazoen is gekomen. Door uw openlijke, onomwonden belangstelling in mij.

Dus dat twitter.
Ik weet het niet.
Of ik er wel mee door zal gaan.

Of u mij blijft lezen en volgen, dat moet u natuurlijk zelf weten.
Maar ik hoop dat u uit al het bovenstaande zult begrijpen dat ik mij even verre van u houd.