Zie je, ik zei het toch, dat twitter niet goed voor me is.
Reden nr vijf:
dat ik er de hele dag mee bezig ben.
Nee, niet met achter de computer zitten.
Wel met alles wat ik 'daar' tegenkom.
Wat me aan het denken zet.
Nu dit weer.
@DokterBertho: Vraag (ook aan collega's): zijn anonieme emotionele/bijzondere/humoristische uitspraken uit de spreekkamer tweetbaar?
Ik plaats mijn eigen reactie - netjes minder dan 140 lettertekens.
@DokterBertho Nee. Niet eens vanwege herkenbaarheid, maar het geeft lezers het gevoel dat je patienten 'gebruikt' om hun 'amusementswaarde'
Waarna die reactie onmiddellijk in mijn gedachten gaat rondtollen, een eigen leven gaat leiden.
Termen als 'discretie' versus 'integriteit' en respect.
Objectivering van de patient.
'Leuk onderwerpje' en 'goh dat zou mooi zijn om over te schrijven' in plaats van 'stil persoonlijk verhaal, gedeeld in de intimiteit van de spreekkamer'.
Dat ik dan, als patient, haast nog liever met naam en toenaam zou worden genoemd: om tenminste nog zelf de performer in dit ongevraagde en ongewenste entertainment te kunnen zijn.
Maar ook:
De balk in mijn eigen oog, in deze. Want doe ik niet hetzelfde elke keer als mijn vader/moeder/een-willekeurig-kindje-bij-AH iets leuks zegt of doet, en ik dat 'registreer' en opteken?
And so on.
In véél meer dan 140 lettertekens.
God. Ik moet naar buiten.
Vogeltjes fluiten, etc.
En als ze dat niet doen, dan doen ze verdomme maar alsof.
Dan beloof ik ze dat ik er hier niet over zal schrijven.
