Mustafa (2)

Maar goed; Mustafa, heet hij dus.
Ik heb het hem nu pas gevraagd, na maanden. Niet eens omdat ik met hem wil praten - juist niet, zou ik haast zeggen.
Onze band is woordeloos. Onze band bestaat uit louter blikken, en glimlachen.

Hij werkt in de spoelkeuken van de kantine.
En elke keer als ik na de lunch mijn blad naar de keuken breng; mijn bestek, bord en afval in de daarvoor bestemde bakken leg; kijkt hij me aan alsof ik een kunststuk heb verricht. Alsof ik geweldig ben; een kampioen, een held.
Hij knikt me toe, zijn ogen zorgzaam, stralend en trots. En hij lacht naar me.
En op dat moment ben ik ook geweldig, een kampioen en een held.