Vrolijk Pasen (2)

Voor lezers die neurologische aandoeningen in de planning hadden zitten: niet in het weekend.
Of juist wel - afhankelijk van uw verdere toekomstplannen.

Na vier (!!) uur wachten op de SEH en nog steeds geen arts in zicht, ging ik onverrichterzake weer naar huis. Tien keer zieker dan ik was gekomen, want nu dus ook nog eens vier uur gefrustreerd op een niet al te rustige afdeling moeten zitten.
Aan de ernst van mijn klachten lag het niet eens, dat ik niet werd geholpen - hoewel MS algemeen wordt gezien als 'erg vervelend, maar zelden levensbedreigend dus ook nooit echt spoedeisend'. Maar de dame die naast me beroertig lag te zijn, zag in dezelfde vier uur alleen een co-assistent. Net toen ik wegging kwam de neuroloog in opleiding eindelijk aan haar toe. De derde wachtende vóór mij.

In het weekend blijkt te gelden: één arts-assistent neurologie, voor het hele ziekenhuis. Dus inclusief de verpleegafdeling.
Want mensen zijn in het weekend gelukkig zelden ziek, het menselijk lichaam houdt zich immers keurig aan de standaard werkdagen..

Dinsdag contact opnemen met de eigen neuroloog op de poli.

Een klein stemmetje in mijn hoofd dacht grimmig: 'Wacht maar, straks bleek het helemaal geen MS te zijn maar toch PML. En dan ben ik dinsdag lekker allang dood. Dat zal ze leren!'
Maar die stem was snel stil: gewoon terug naar huis komen kostte me al genoeg energie. Wraakzuchtig doodgaan is me nu veel te veel werk.