(G)een nieuws is goed nieuws

Gek is dat: ik had niet eens echt door hoezeer de politiek me bezig hield. Hoezeer de huidige situatie me dwars zat, hoezeer het aan me vrat.
Ik volgde gewoon, al sinds de nieuwe regering was aangetreden, geen nieuws meer. Geen actualiteitenprogramma's: geen DWDD, geen P&W, niks.
Het was me te deprimerend, en als ik niet keek, dan was het er niet. Heel simpel. Niets aan de hand.

Heel af en toe ving ik eens iets op, zo in de wandelgangen. Dat alleen hield me dan al voldoende bezig: het maalde en dreinde en brulde en beukte.
In mijn hoofd schreef ik al mijn frustraties neer, mijn visie, mijn geweldige inzichten, mijn alles-herstellende oplossingen. Visies en inzichten en oplossingen die ik dan - toch even spiekend - ook bij gasten van voornoemde programma's hoorde, in columns las.
Niemand die er iets mee deed, we waren evenzovele allemaal roependen in de woestijn. Wat me alleen nog maar somberder maakte.
Of, als ik mezelf niet in anderen weerspiegeld zag, dan was dat omdat ik gewoon hopeloos achter de feiten aanliep. Daadwerkelijk uitschrijven van al de bedachte slimmigheden was allang niet meer nodig of zinnig: gepasseerd station, de wereld was al ettelijke hoofdstukken verder, niet meer geinteresseerd.

Dan niet. Geen nieuws meer voor Puck. Geen nieuws vàn Puck.

Maar wie niets volgt en zich voor alles afsluit, die mist ook het goede nieuws.
Er was iets met onderhandelingen, over de bezuinigingen.
Zo griezelig allemaal, dat ik als een klein kind mijn handen over mijn oren deed: 'ik hoor je niet ik hoor je niet LALALALALALALA ik hoor je niet...!!!!'.
En toen ineens loeide over mijn loeien heen: dat de onderhandelingen waren stukgelopen.
Dat het kabinet was gevallen. Alweer. En dit keer: goddank, eindelijk.

Vanavond keek ik heel voorzichtig om een hoekje van teletekst. Toch even zien, hoe of wat.
Er bleek alsnog en toch ook weer anders te zijn onderhandeld. Heel zakelijk en heel concreet, met vijf fractievoorzitters.
Drie dagen, en ze waren eruit.
In de details van de maatregelen: de meest idiote afspraken uit het regeerakkoord werden teruggedraaid of verzacht. PGB, eigen bijdrage GGZ, belasting op podiumkunsten.

Ik wist niet dat het me allemaal zó dwarszat.
Maar hemel: de opluchting.
Mijn tred was gelijk een stuk lichter.
Nou ja, figuurlijk dan, aangezien mijn schub nog altijd zwiebert en zwabbert en kwakkelt - en ik dus ook.
Maar mijn strompelen vertoont nu beslist een klein huppeltje.