Daar zijn we weer

Steeds vaker ga ik 's avonds, rond een uur of half tien, nog naar de plaatselijke AH. Vlak tegen sluitingstijd. Dan is de kans op 'afgeschreven voorraden' het grootst, maar vooral: dan is het het rustigst. Geen wachtrijen bij de kassa, geen kleine kinderen die met hun mini-karretjes wild heen en weer rennen.

De sfeer is ook anders. Stil - niet omdat het rustig is, maar eerder: 'verstild'. Mensen die 's avonds boodschappen doen zijn van een ander slag dan de overdaagse kopers.
Veel zakenmannen met magnetronmaaltijden in hun wagentje. Moeë, zwijgende mensen. Gehaast en traag dralend tegelijk.
Fijn.

Het doet me denken aan de nachten op internet, 'vroeger, in het begin'. Toen je je ICQ aanzette en die enkele andere wakende, al dan niet dolende ziel tegenkwam. Poëtische draaikolk die wijlen voordeWind kon zijn (Oh bittere ironie van juist deze vergelijking..)

Ja. Fijn.
Tot voor kort, althans.

Sinds een aantal weken is er, elke keer dat ik er ben, ook een dronken man. Stòmdronken. Hij is niet stil, niet moe, niet zwijgend.
Hij lalt en hij brult en hij zwalkt.
Het maakt me bang, maar vooral: het maakt me treurig.
Elke avond, halftien, en dan al zó van de wereld.

Hij is niet agressief of kwaad: hij heeft een vrolijke dronk, maar 'vrolijke dronk' vind ik altijd een wat twijfelachtig, relatief begrip.
Hoe kan je werkelijk vrolijk zijn, als je zo volkomen laveloos bent? Daar is niets echts en oprechts aan. Daar gaat, integendeel, alleen maar veel pijn en leed achter schuil.

Vanavond, toen hij luidruchtig met de caissière stond te flirten, dacht ik: 'man, wat zal jij morgen brak wakker worden...'.
En toen, met een blik op de grote hoeveelheden bier die hij op de band plaatste, realiseerde ik me in een flits: hij wordt niet brak wakker. Hij wordt waarschijnlijk al maanden niet meer brak wakker - als het geen jaren zijn. Hij geeft zichzelf helemaal niet meer de kans, hij drinkt gewoon dóór.
En daar werd ik alleen nog maar treuriger van.

Zijn kater, die heb ik.