Huisarrrest

En nu, uitgerekend nu, nu ik compleet aan het eind van mijn alles ben en alleen nog maar op mijn bed kan liggen en daas naar de tv staren, nu schijnt de zon, smeekt de natuur om toch vooral naar buiten, naar buiten! te gaan.

Tot nog toe de zorgelijke twee weken overleefd, doorstaan. Zonder ook maar één afspraak af te zeggen - een unicum voor mij, kan ik u zeggen.
Tot nog toe - want nu 'alleen nog' de gestichtsreunie. Waarvoor ik echt en heus uitgerust moet zijn. Uitgeruster dan ik de afgelopen vijftien jaar ben geweest.

Buiten lonkt en roept en smeekt - het is zo verleidelijk om al mijn fysieke grenzen met voeten (of fietsbanden) te treden, maar Ik Zal Weerstaan. Sterk zijn.

Hmpf.
Verstandig zijn zuigt.