L.S.
Lieve Loglezer,
Ik verwaarloos u.
Nu is dat niets nieuws: het is in de geschiedenis van dit weblog al vaak genoeg voorgekomen dat ik dagen, weken, soms zelfs maanden niet schreef.
Maar meestal, eigenlijk altijd, was dat omdat het ontzettend slecht ging. Geen woorden meer had.
En net zo 'meestal - eigenlijk altijd', deed ik er dan ook in het echte leven het zwijgen toe, sloot ik me af, trok ik me terug.
Geen van beide is nu het geval.
Ik zal niet zeggen dat het niet-slecht gaat.
Ik zal ook niet zeggen dat het niet-goed gaat.
Ik weet niet precies hoe het met me gaat, eigenlijk.
Het gaat vréémd, vooral.
Ik maak reuzensprongen, op het moment.
Sprongen vooruit, naar het schijnt.
Zelfs dat weet ik niet zeker.
Het zijn zulke reusachtige sprongen, dat ik het zelf nauwelijks bijhoud. Dat ik me wat zweverig voel, onzeker; voortdurend vrezend en wantrouwend dat ik mezelf voorbij spring, te veel doe. Dat er een terugslag volgt, en dat ik met donderend lawaai en geweld terugval. Neerstort, dieper dan diep.
Maar vooralsnog spring ik.
Met, als onverwacht publiek: mijn Facebook-vrienden.
Ja, ik Facebook, tegenwoordig.
Had me dat een jaar geleden gezegd, of zelfs maar vier maanden, en ik had u gehóónd.
Het begon met de Gestichts-reünie.
De organisatie en communicatie daarvan verliepen via een Facebook-groep, en ik dacht: in vredesnaam dan maar. Louter en alleen voor die reunie, want verder is er op Facebook toch niets te beleven.
Zelden had ik zo'n saai duf medium als Facebook meegemaakt, vond ik voordien.
Als ik er weleens oud-klasgenoten opzocht, dan zag ik in hun Friends-lijst nog meer oud-klasgenoten, wat een - afhankelijk van het moment - (on)welkom gevoel van nostalgie gaf.
Soms stond er een overzicht van gevolgde studies, favorietenlijstjes; een enkeling had op zijn of haar 'Wall' losse meldingen staan in de lijn van 'Henk is now friends with Ingrid and 12 others' of 'Annie changed her profile' of 'Klaas started using Facebook for iPhone'.
Whatever. Gewoon hyves, dus. Speeltje voor puberale volwassenen.
Little did I know dat, als je 'Friends' met iemand wordt, er een wereld aan extra informatie open gaat.
Dat het eigenlijk best druk is, op Facebook. Een stuk overzichtelijker en rustiger dan Twitter. En daarmee zowaar nog best gezellig.
Ik gooide mijn adresboek door de 'Friendfinder', en voegde toe wie mij dierbaar was.
En tot mijn verbijstering was ik hen blijkbaar ook dierbaar, althans dierbaar genoeg om binnen te laten.
Wat een opluchting.
Nee, niet het binnen gelaten worden - hoewel, dat ook.
Maar: om gewoon mezelf te kunnen zijn.
Heus, u bent mij lief, en anoniem een weblog hebben heeft ook absoluut zijn voordelen; maar soms is dat hele pseudoniemen-gedoe zo vermoeiend.
Nog even afgezien van het voortdurend bewaken van privacy-grenzen.
Webloggen is eenzijdig, een vluchtige momentopname. Korte stukjes - hoe lang die stukjes ook zijn. Evengoed zijn ze fragmentarisch; geen onderdeel van een gesprek, een dialoog. Er is geen nuance mogelijk. Hoeveel aarzeling en pauze en ritme in de tekst ik ook mag hebben gevoeld terwijl ik het opschreef: als het er staat, dan staat het. Plat en zonder gelaagdheid.
Maar hier was een groep mensen die me kenden. Sommigen al sinds mijn kindertijd; anderen pas een paar weken, weer anderen alleen via mail.
Maar toch. Men kende mijn toon, mijn gebaren (al dan niet letterlijk), mijn stemmingen, mijn onzekerheden, mijn quirks.
En men was me, om mij duistere redenen, trouw gebleven. Zelfs al had ik hen soms een eeuwigheid genegeerd, schijnbaar ontkend.
Ik wist me thuis, kon me ontspannen. Hier geen opgetrokken wenkbrauwen, verbijsterd ongeloof en ergernis, over mijn vele bizarre beperkingen, mijn angsten, mijn 'gedoe'.
Dit waren veelal mensen die mijn 'rise and fall' hadden meegemaakt, of eerder: mijn 'fall and fall', aangezien ik vanaf mijn zesde feitelijk alleen maar gestaag achteruit ben gegaan.
Daar, bij hen, deel ik de laatste weken mijn reuzesprongen.
Met naam en toenaam, zonder censuur: routes van 'wereldreizen' die ik maak, opgetekend en verhaald vanuit mijn huisadres.
Maar.. ook deze kant heeft een 'maar toch'.
Dat ik u verwaarloos, en dat dat rijkelijk schandalig is.
Want alle afgelopen jaren was het juist omgekeerd. Dan wisten mijn naasten nauwelijks iets van me, maar schreef ik intussen wel bladzijden vol aan u.
4119 Stukjes vol, over alle hoogte- en vooral dieptepunten van de laatste (bijna) 11 jaar.
Al die jaren dat ú er voor me was.
Of, althans - nou ja, da's ook niet helemaal waar.
Degenen die hier vanaf het begin lezen zijn letterlijk op één hand te tellen.
Eens had ik dagelijks zo'n 500 bezoekers.
Tegenwoordig mag ik heel blij zijn als dat er 50 zijn.
En: u zwijgt. Waar het vroeger in mijn comments levendig en druk was, reageert u nu niet meer, of nauwelijks.
Geen flauw idee waarom. Ik schijn intimiderend te zijn, is mij eens gezegd.
U moest eens weten hoe ik smacht naar uw erkenning, uw respons...
Niettemin.
U, u die dit leest, u bent er. Vrij structureel.
En in al uw zwijgende aanwezigheid ben ik u dankbaar, bent u mij dierbaar.
Het is niet eerlijk dat u jarenlang al mijn ellende moet aanhoren, en, als er eindelijk eens goed nieuws is, ik stil blijf.
Dit stukje is niet om beterschap te beloven.
Dat kan ik niet, al was het maar omdat, als aan het begin gezegd, alles nog te onwennig en oneigen voelt.
Te kwetsbaar, ook; ik wil kunnen juichen over een nieuw verworven meter zonder dat er hier een toevallige Google-passant komt die mijn ontwikkelingen met sarcasme en sneren beantwoordt.
Pril geluk kan zoveel fragieler zijn dan oud zeer.
Ik wilde alleen maar zeggen: ik zie u. Ik ben blij met u. Dank voor uw aanwezigheid, en voor het feit dat u mij leest.
Spoedig sombere berichten, over treurrig makende ontdekkingen.
Maar ook daar zit... erhm... 'groei in'.
(Oh de horror, van zulke uitdrukkingen....)
Dus heus, in mijn ellende zit vreugde - juicht met mij mee!
(Ik doe ook maar mijn best...)
dinsdag 24 juli 2012 - 00:11
Volgens mij is het vrij eenvoudig ....... Deel de link naar jouw Facebook account en wij kunnen met en na jouw goedvinden, voor wie dat wil, niet meer anoniem..., meegenieten van jouw reuzensprongen !? Bovenal, geniet er vooral van. Ik gun 't je van harte. Ik vind 't leuk om over jouw verworven bewijzen te lezen. Go, go, go !! :-)
JoGnet (URL) - 24 juli 2012 - 00:36
Mijn FB-account draagt mijn volledige naam - dus een link daarnaar gaat nooit gebeuren :-)
Mijn anonimiteit is me zeer dierbaar.
(Maar dank voor je Go, go, go - da's fijn te lezen)
Puck - 24 juli 2012 - 00:42
Ha, ik heb een vinkje geplaatst bij 'Verberg email'. Wil jij dat s.v.p. goed zetten bij mijn eerste reactie ? Ik hoop dat 't bij deze reactie goed gaat... ?! Bedankt alvast ! Ook jouw anonimiteit zij je van harte gegund. Ik zie dat je een letter uit mijn reactie hebt verwijderd ;-) Toi, toi, toi !!
JoGnet (URL) - 24 juli 2012 - 01:20
> ik heb een vinkje geplaatst bij 'Verberg email'
Ik vermoed dat het vinkje zich ont-vinkt zodra ik met de comment ga hannessen. Mijn excuses - ik kan tijdens dat 'hannessen' niet zien of iemand een vinkje heeft gezet of niet.
Ik heb het hele mailadres nu maar verwijderd in je eerste reactie; bij de tweede lijkt het allemaal in orde.
En sorry voor de aanpassing, ik schrok een beetje...
Puck - 24 juli 2012 - 01:27
Beste Puck,
Ik kom hier al jaren, ik consumeer, ik lees en overpeins, ik reageer zelden. Ik begrijp dat dat wat ondankbaar overkomt. Dat is niet de bedoeling. Meestal kan ik niets zinnigs toevoegen. Voor wat het waard is: ik leef met je mee, een beetje, en anoniem, maar toch.
Precies die allerlaatste zin maakt jouw blog het lezen meer dan waard: je doet ook maar je best...
Dat zouden meer mensen moeten doen...
DjB - 24 juli 2012 - 11:09
@DjB: Ik begrijp dat dat wat ondankbaar overkomt.
Niet ondankbaar, beslist niet.
Het is een persoonlijk dingetje, van mij.
'Bent u er nog wel, ik hoor u niet, bent u er nog wel??'
Mocht het een troost zijn: ik heb het zelfs 'live', bij mijn moeder: 'luister je wel, je zegt helemaal niets, je reageert helemaal niet, jij luistert niet!!!' - waarop zij keer op keer zegt: 'lieverd ik luister met open oren, ik zeg niets omdat ik niets zinnigs te zeggen heb maar ik kon niet méér luisteren'.
Online wordt dit, zoals je begrijpt, gewoon nog een stukje erger, ongrijpbaarder. Niet opzij kunnen kijken om te zien hoe iemands gezichtsuitdrukking is, hoe iemand reageert; of er interesse is en plezier of juist walging of ergernis.
En laten we wel zijn: ik schrijf toch ook deels voor u hier, 'om u te dienen'. Iets van feedback op zijn tijd is dan wel handig.
Ik wil niet zeggen dat ik van alle 450 verdwenen lezers had willen weten waarom ze vertrokken, maar als het een actieve handeling was (itt langzaam uit elkaar groeien), had ik de reden toch graag willen horen...
Puck - 24 juli 2012 - 11:20
Facebook weet dat ik jou ken en vindt dat wij maar vriendjes moeten worden. Maar hoe denk jij daar eigenlijk over?
henk (URL) - 24 juli 2012 - 11:31
Ik ben één van die ooit 500 van die lezers, die je al heel lang volgt. Omdat een deel van jouw geschiedenis erg leek (en lijkt) op de mijne.
Ik heb nooit behoefte gevoeld om hier te reageren. Nu, vanwege je oproepje toch maar eens wel. Want ik herken de hunkering naar reacties. Simpelweg om te weten dat je het allemaal niet voor niets doet.
Maar ook om je mee te geven: ga door! Met je reuzensprongen, maar blijf ze hier ook melden. Ik heb geen Facebook: ik ben ernstig gesteld op mijn anonimiteit op het Internet.
Cor - 25 juli 2012 - 16:12
Hoi Puck,
Ik ben ook iemand die al lang leest en af en toe reageert.
Het valt me wel op dat steeds dezelfde (enkele) reageerders van jou een reactie terugkrijgen en de rest niet. Er wordt zelfs geen enkele keer iets geschreven als : leuk die reacties.
Dat geeft mij het gevoel dat je het helemaal niet ziet en dat mijn moeite vergeefs is. Daardoor reageer ik de laatste tijd niet meer.
Elise
Elise - 25 juli 2012 - 20:05
@Elise: Oh. Au.
Ik weet het niet, waarom ik dat (niet) doe.
Ik geloof dat het meerdere redenen heeft.
Niet elke reactie is reageerbaar, dat zoal.
Soms - vaak - is het voor mij een grote stap om überhaupt te reageren. Zoals het voor mij ook een grote stap is om in het dagelijks leven het woord tot iemand te richten, in gesprek met iemand te gaan.
Als ik steeds op dezelfde mensen reageer dan is dat waarschijnlijk omdat de mensen zijn bij wie ik me iets meer op mijn gemak voel, die ik mogelijk al ken.
Iets als 'leuk die reacties' is nog helemaal nooit in me opgekomen. Niet omdat ik het niet zou menen, maar... kweenie. Alsof dat wel vanzelf spreekt, in mijn ogen?
En: ik vind de comments iets van mijn lezers. Daar hoor ik niet thuis, daar voel ik me niet op mijn plaats - tenzij er dingen gebeuren waar ik me echt niet in kan vinden; of als ik het gevoel heb dat ik 'iets recht moet zetten' ofzo.
Ik weet het oprecht niet, anders.
Dit is voor het eerst dat dit me wordt gezegd of verweten: dat ik zelf wat meer aanwezig moet zijn in het reactie-gedeelte.
Als gezegd, het was helemaal niet in me opgekomen..
Overigens, wat betreft je opmerking 'dat [ik] het helemaal niet zie en dat de moeite vergeefs is' - absoluut niet. Ik krijg elke reactie per mail binnen, in een apart mailmapje dat 'comments' heet; en elke reactie word door mij met zorg gelezen.
En maakt op zijn tijd, zoals uit dit antwoord blijkt, het nodige los.
Maar als ik dit dan allemaal heb geschreven is het eerste wat ik denk: 'Oh hou toch je mond, je hebt met die lap tekst al genoeg gezegd, mensen lezen je log, ga ze dan niet ook nog eens vervelen met je reacties, maak niet zo'n herrie, neem niet zoveel plaats in, je hebt je moment in de spotlight toch gehad?'.
Wat, denk ik, tekenend is voor de hele kwestie die je aanroert..
Puck - 25 juli 2012 - 21:21
Denk dat de meeste mensen het juist leuk vinden om een reactie op de reactie te krijgen. En wie weet, wordt de log dan minder ver weg, anoniem en meer van dat.
Verder is webloggen wat minder populair geworden denk ik, het lezen kost iets meer tijd dan snel even op facebook of twitter met de smartphone. Lange periodes niet schrijven helpt wellicht ook niet mee (heb ik zelf gemerkt).
Enfin, ik gun je de reuzesprongen en hoop dat de vooruitgang blijvend is en de onzekerheid minder wordt.
CiNNeR () (URL) - 27 juli 2012 - 03:07
Ik lees je vanaf het begin. Je schrijft ontzettend goed ! Ik was vaak bang om te reageren, vond dat ik de dingen niet zo mooi kon verwoorden als jij, dacht dan : laat maar... Heb wel eens gereageerd, kreeg vervolgens geen reactie terug, dacht dan : zie je wel... Naja, maakt niet uit, ben steeds met heel veel plezier blijven lezen. Fijn dat het goed met je gaat en geniet van FB !
Esther () - 27 juli 2012 - 22:51
