De vrouw met de zeis


De eerste orchidee die ik had heb ik in een mum van tijd vermoord met een overdosis water.
Nou is dat niet zo moeilijk, integendeel. Orchideeën hebben nauwelijks water nodig, dus je hoeft ze maar een beetje overenthousiast te verzorgen en hop, je hebt ze verzopen.

Bij nummer twee besloot ik de lat wat hoger te leggen.
Ook die heb ik een kopje kleiner gemaakt, maar dit keer iets letterlijker: ik heb hem zó ver laten uitdrogen dat alle bloemen er als prachtig teer papier afvielen.
'Da's knap werk', zei de thuiszorgmevrouw dan ook, met een vreemde mengeling van afschuw en ontzag.

Toch.
Ik zou ik niet zijn als ik geen uitdaging wilde hebben.
Het moet altijd beter kunnen, ik moet mijn eigen prestaties altijd overtreffen.

Mijn volgende aanschaf wordt een cactus. Of een vetplant, daar ben ik nog niet over uit. En als ik die ook uitgedroogd krijg, dan ga ik me geheel wijden aan de marteling van woestijnplanten. Of, als ik tijd over heb, aan één van de vele suggesties die Google doet, in haar 109.000 resultaten op de zoekterm '"impossible to kill"+houseplants'.

Men moet ambities hebben, tenslotte. In leven èn in sterven.