Gut feeling

Drukke, drukke dag. Beslist geen rustdag, in elk geval emotioneel niet.

Ik hak wat knoopjes door voor mijn in financiële - en andere - problemen verkerende vader.
Ik maak maar liefst drie fietstochtjes met mijn moeder.
Voor de verandering geen ruzies, geen discussies. Wel veel lachen. En: ernstige, diepe gesprekken, over haar gezondheidsproblemen, over ons beider zorgen om mijn vader.
Ik luister, zonder al te veel protest om al haar medische 'onzin-denkbeelden' waarmee ik het niet eens ben; geef advies zonder al te betweterig te zijn.
Ik bestel een boek voor haar, een boek waar ik zeer sceptisch tegenover sta, om niet te zeggen: wat ik complete kletskoek vind, en mogelijk zelfs gevaarlijk. Maar wat ik toch bestel: omdat zij het dolgraag wil, en omdat ik nou eenmaal internet heb, toegang tot de wereld die bol.com heet.

Ik neem, fronsend en peinzend, diverse partij-programma's door. Denk er het mijne van.
De hele dag hoor ik de buitenspelende buurtkinderen; ik voel een mengeling van ergernis, om hun lawaai; geamuseerde vertedering, en verdriet. Omdat ik, nog (net) geen 35, zeker weet dat het nooit de stemmen van mijn kinderen zullen zijn.

En tussendoor: darmen, darmen, darmen.
Meer last dan ik in maanden heb gehad.

Mijn verstand zegt: stress. Spanning. Teveel volwassenheid om te behappen, voor het autistische kind in me. Dat, gecombineerd met 'maandelijkse ellende', slecht slapen, veel piekeren, en een zeer confronterend gesprek gisteren.
Maar het autistische kind zelf schreeuwt, panisch: 'buikgriep, buikgriep, het is buikgriep, de buikgriep heerst en ik heb het en wat nou àls....!!!'

De tijd zal het leren.
Doet u een troostrijk en helend gebedje voor me..?