Details

Een kennis haalde op Facebook herinneringen op aan zijn vader.
Hij besloot het stukje met een bede, haast: om onze geest te trainen, door regelmatig te trachten gedetailleerde herinneringen op te roepen. Om op die manier toch vooral de dierbaren die je verloren bent niet te vergeten.

De beelden die hij van zijn eigen vader schetste waren prachtig en ontroerend. En herkenbaar.
Als mijn vader net een jaar of tien eerder was geboren was hij vermoedelijk ook zo geweest.
Want in bijna alles, behalve wat ‘tijdsgebonden zaken’ (Schrijvers vader zal vermoedelijk rond 1910 zijn geboren), zie ik hem in die ander terug.

Mijn paps is nu 77, maar al sinds zijn vroeger puberteit een strenge, rechte meneer. Alleen in zijn eerste huwelijksjaren is hij even jeugdig geweest: er zijn foto’s van mij als peuter met hem, waarop hij een bruine corduroy broek draagt. Da’s het dichtst bij ‘hip’ dat hij ooit is gekomen.

Ik heb hem helemaal nooit bewust meegemaakt in iets anders dan in een ‘zakenmannenbroek’. Donkere gesteven pantalon. Buitenshuis altijd een das en een donker colbertje. Nooit iets anders. ’s Zomers een inmiddels afgedragen hoogbejaarde donkerblauwe regenjas, ’s winters een wollen equivalent daarvan. Leren veterschoenen van Van Bommel.

Scheiding aan de zijkant, niet tegengehouden door het feit dat dat inmiddels feitelijk gewoon een ‘comb-over’ is geworden, sinds hij kalend is.
Scheren doet hij nog steeds ouderwets, met een kwast en mesjes in een houdertje dat hij geloof ik al sinds zijn eerste scheerbeurt heeft. Voor die scheermesjes reist hij stad en land af, zéér verontwaardigd dat de wereld niet met hem mee archaïsch wil blijven. Hetzelfde geldt overigens voor doorslagpapier, dat hij natuurlijk beslist nodig heeft voor de brieven en teksten die hij op zijn schrijfmachine tikt. (een vriend van me heeft nog eens twee pakken van dat doorslagpapier voor hem meegenomen. Elke keer als ik Vriends naam noem zegt mijn vader geirriteerd dat die nog steeds het geld terugkrijgt voor dat papier, maar dat hij nooit gewoon de bon heeft willen geven. Dat zal in 2006 zijn geweest...).

Zijn voeten, ja, en zijn benen. En ja, zo vreselijk wit, witter kan niet. Net als Schrijver het zich van zijn vader herinnert.
Wit.
Mijn vader gebruikt nog steeds blauwsel. Over wit gesproken. Voor zijn overhemden. Wast de boordjes vóór, met een groot stuk Driehoek-zeep.
Bakt zijn eieren in een pannetje dat nog van zijn grootmoeder is geweest. Wat het twintig jaar blijft doen blijft het in zijn ogen ook wel hònderd-twintig jaar doen, is geloof ik zijn stelling.
Om die reden weigert hij ook zijn tennisracket weg te gooien. En zijn oude tennis-outfit, waarin hij in de jaren vijftig-zestig-zeventig driftig zijn partijen speelde. Want hij heeft – altijd en nog steeds – de hoop ooit weer te kunnen spelen, en dan heeft hij al die spullen natuurlijk nodig. Wat ook geldt voor zijn badstoffen zwembroek met het riempje – hoewel hij stervensbang is voor zwemmen.

Zijn mores zijn net zo strikt en stram als zijn uiterlijk suggereert. Hij spreekt mensen op straat aan als ze zich niet aan de regels houden. Door rood rijden of hun hand niet uitsteken of op de stoep rijden. Ik houd mijn hart weleens vast, als hij dat doet; hij is zich totaal niet bewust van zijn eigen ingehouden woede en drift, noch van het feit dat er tegenwoordig maar heel weinig voor nodig is om mensen ‘door het lint’ te laten gaan. Hij wordt nog eens die man die ‘zonder duidelijke aanleiding’ in een winkelcentrum of in de tram in elkaar wordt geslagen, ben ik altijd bang.

Hij heeft weleens serieus ruzie gehad met een bankmanager, omdat een geldwisselautomaat teveel geld had uitgekeerd: ‘Dit is niet mijn geld, ik wil het niet hebben, ik wil dat u het weer van mijn rekening afschrijft. Hoezo dat kan niet? U verzint maar een manier waarop u dat doet, ik wil het niet!’.
Want hij spaart, natuurlijk. Kleingeld.
En hij pint nooit, betaalt altijd contant. Uit zijn portefeuille, die hij altijd in zijn binnenzak meedraagt.

Mijn vader.. ik heb weleens het idee dat hij me met beide benen in vooroorlogse tijden houdt.
En dat er zeker drie generaties worden afgesloten, als hij er niet meer is.

Dus ja: ik roep nu vast herinneringen op. Train mijn geheugen, aan beelden van hem.
En ik heb onlangs, toen hij zomaar onverwacht langskwam, foto’s van hem gemaakt. Een hele strenge ernstige, waar hij zelf zeer tevreden over was. En een rare lieve aandoenlijke, waarop hij zijn ogen stijf dichtknijpt en zijn hele gezicht in elkaar frummelt, omdat hij schrok van het flitslicht. Een foto waar ik zeer tevreden over ben, omdat ik weet dat achter al dat strikte rechte ouderwetse intussen ook een man schuilgaat die aan mij vraagt of mijn oude teddybeer niet erg eenzaam is, nu ik hem vorige jaar bij mijn verhuizing in mijn kinderkamer heb achtergelaten. Een man die dan wel elke avond naar Pauw en Witteman kijkt, maar intussen ook met een verlegen lachje toegeeft Boer Zoekt Vrouw wel te waarderen...
En een man die, enige jaren geleden, zó graag Merels Maus wilde knuffelen, dat hij snuffend en snuivend en tranend zijn allergieën, astma, longemfyseem negeerde.

Dus dank aan de Schrijver. Wil ik maar zeggen.
Dat hij me, middels zijn stukje, deze beelden en gedachten ingeeft.