Regels
Ok, dit is de laatste keer dat ik een documentaire bekijk.
Afgelopen donderdag die film over Nim, maar die was 'gewoon' heel verdrietig en gruwelijk.
Nee, dan De regels van Matthijs, vanavond.
Ik dacht nog, toen ik het artikel in de NCRV-gids las: moet ik hier wel naar gaan kijken? Zou dit niet iets te dichtbij komen..?
Niet dus. Dat gaan kijken. Want ja, van dat te dichtbij komen.
'Het had niet anders kunnen aflopen', zei maker Marc Schmidt in het tafelgesprek na afloop;'Structureel was er geen oplossing. Zijn overlevingsstrijd, die hij in de kern voert, die had hij moeten blijven voeren. Hij was misschien ook gewoon uitgeput. Na zoveel jaar strijd leveren en zien dat het hem eigenlijk niet verder helpt. Wat waren de alternatieven? Doormodderen, dat was eigenlijk het alternatief geweest. Ik snap wel dat je dat op een gegeven moment... dat je dat niet meer op kan brengen.'
Ja. Dat is het. Wat ik doe.
Cirkels draaien, doormodderen. Steeds maar weer op dezelfde manier, in dezelfde zaken vastlopen.
Is het dan ook inderdaad onvermijdelijk?
Ik wil er niet aan. Nog niet. Of nee: al heel lang wèl, natuurlijk. Al heel lang, dat ik regelmatig denk: ik kan dit niet meer, ik wil dit niet meer. Het kost teveel energie en het leidt uiteindelijk nergens toe. Moe, zo moe; van, inderdaad, die doorlopende overlevingsstrijd. Misschien is het eigenlijk juist heel laf, dat ik het onvermijdelijke niet recht in de ogen wil kijken. Het bijltje blijf oppakken, tegen beter weten in.
Nee, misschien, waarschijnlijk, kan het ook voor mij niet anders aflopen. Maar nu nog niet. Nog even niet. Niet. Niet. Niet...
Ik sluit mijn ogen, ik cirkel en modder voort.
Geen documentaires meer.
Stom HollandDoc. Met hun stomme spiegels...
dinsdag 09 oktober 2012 - 00:54
Auw!
Dikke knuffel
Mrtj - 09 oktober 2012 - 10:48
*knuf*
Liesan (URL) - 09 oktober 2012 - 12:48
Ik ga hem vanavond kijken, heb hem opgenomen.. de voorstukjes raakten me bijzonder. En met een zoon die getest wordt op 'iets' in het autistisch spectrum al helemaal.
Niemand kan voor jou bepalen of je je leven wilt leiden of niet, wat jij aan kunt weet alleen jij. Ik sta niet in jouw schoenen, maar staande in mijn schoenen kan ik uit de grond van mijn hart zeggen dat ik hoop dat je nog heel lang blijft.
esther (URL) - 10 oktober 2012 - 11:02
Ik weet hier eigenlijk niets zinnigs op te zeggen. Ik kende een 'Matthijs' en ik weet dat hij niet anders kon. Hoe ondraaglijk zwaar zijn leven was. Op een gegeven moment is er een grens bereikt van wat je nog aan kan.
Ik begrijp dat en ik hoop dat dat moment voor jou nog niet is aangebroken.
Pien - 10 oktober 2012 - 20:34
Dank voor de knuffels.
@esther: ik weet het, van 'niemand kan voor jou bepalen..', etc. En ik ben geen Matthijs, en niet elke autist is ook hetzelfde.. Ik heb me ook wat slordig en vaag uitgedrukt, in mijn stukje. Als ik uitgerust ben en mijn woorden terug heb dan hoop ik het wat beter te kunnen uitleggen.
@Pien: dank je. Voor je begrip, en voor je hoop.
Puck - 15 oktober 2012 - 18:57
