Begin dit jaar had ik een moestuin-manie.
Mijn balkon, dat werd mijn tuin.
Bloemen moesten er komen, maar vooral: groenten.
Ik kocht potten en bakken en zaden en baby-bietjes in het plaatselijke tuincentrum.
En het werkte. Tot mijn verbazing, ontsteltenis zelfs, vonden planten het geweldg bij mij.
Wild enthousiast kwam het allemaal op, zelfs met een agressie die me enigszins beangstigde. Zaadjes waarvan, op hun zakjes, stond dat ze na twee tot drie weken zouden opkomen waren in een week tijd al tien centimeter opgeschoten. De uitgelopen aardappels die ik, onder het motto 'ik kan het allicht proberen', in een bak aarde mikte, groeiden mijn balkon af. Ik zette ze in een hoekje; niet omdat ze daar beter zouden staan, maar zodat ik ze maar niet steeds hoefde te zien, met hun bezetenheid.
Maar ineens was het afgelopen.
Overenthousiaste peuters waren het geweest, die spelen en spelen en spelen en dan ineens ter plekke in slaap vallen; nog geen gevoel voor hun eigen energievoorraad.
Ze stopten met groeien, met ontwikkelen.
Bovendien hielden ze zich niet aan de regels.
De vergeet-mij-nietjes, die toch echt pas in het tweede jaar horen te bloeien (hence the name: 'vergeet mij niet'), bloeiden direct al. Deden dat zelfs al binnen een paar weken.
De aardappels, die volgens alle boeken 'prachtig bloeien, dan verwelken en verleppen, waarna men kan oogsten', sloegen dat hele bloeien over. Ze groeiden. Ze verlepten. Punt.
En dat oogsten... tsja...
Ruim acht maanden verder, zijn we nu.
Ik heb gevoed en gedrenkt en uitgedund. Ik heb ze toegejuicht en -gesproken.
Dit is het resultaat (klik!):
Volgend jaar een nieuwe poging.
Ik heb nog stapels zakjes vol zaden, dus het kost me alleen nieuwe potgrond, en een hele hoop energie.
Misschien moet ik iets minder juichen. En alleen maar heel streng grenzen stellen.
Speciaal Onderwijs voor planten.
De Belgische koks op 24kitchen hebben het standaard over 'groentjes'.
Ik heb dat altijd even aandoenlijk als bespottelijk gevonden.
I get it now.
