Onverschillig
Eerder vandaag zei ik tegen mijn moeder: 'Het is toch wel zielig voor die Moszkowicz. Hij wordt beschuldigd van belastingontduiking, wordt voor de tuchtraad gesleept voor het beledigen van een rechter, het is àf met zijn vriendinnetje en nu is ie helemaal uit zijn ambt gezet. Ik mag hem niet, maar dit is toch wel èrg bar'.
Toen ik thuis was dacht ik na over mijn eigen woorden, en ik realiseerde me: ik heb nog nooit de kreet 'dat wens ik mijn ergste vijand niet toe' gebruikt - om de eenvoudige reden dat ik niemand ooit iets slechts toewens. Niet omdat ik nou zo'n mooi mens ben, maar omdat je er niets mee opschiet.
En nee, zo mild van aard ben ik beslist niet. Integendeel.
Was het maar waar, dat al wat ik nodig had, was wat zoete wraak. Ouderwetse hekserij; vloeken en plagen. Puisten en wratten, mislukte oogst, eerstgeborene en wat niet al. Maar dat het dan ook echt over was. Vergeten en vergeven.
Helaas, zo werkt het bij mij niet. Ik ben ontzettend rancuneus, zuur-principieel. Erkenning is de grootste vergelding, maar aangezien erkenning in praktijk nooit voldoet - gedane zaken, immers - draag ik mensen hun 'misdaden' tot in het oneindige na, al dan niet uitgesproken.
Dus in hoeverre ik mijn vijanden niet indirect wèl kwaad toewens, valt nog te bezien.
Evengoed: in directe, actieve en letterlijke zin gun ik eenieder het beste, zelfs wanneer dat niet wederzijds is.
Op de televisie, achter mij, is Moszkowicz nu zelf in gesprek met Pauw en Witteman.
Zó zonder enige blijk van berouw; zonder een gram bescheidenheid en terughoudendheid, maar integendeel met enkel pedanterie, arrogantie, betweterigheid, verwijten - dat ik geïrriteerd denk: 'Ach man, ga toch fietsen. Bekijk het lekker.' En wegzap.
En dan weet ik: nee, het is niet zo dat mijn haat en wrok maken dat ik anderen iets slechts zou toewensen.
Het is mijn ergernis, die veel gevaarlijker en vijandiger blijkt. Die maakt dat ik niet wèns, maar me eenvoudig niet meer bekommer.
woensdag 31 oktober 2012 - 01:23
Is dat gevaarlijk dan?
Liesan (URL) - 31 oktober 2012 - 12:10
Vind ik wel.
Bij onverschilligheid ben je feitelijk afgehaakt; je hebt iets (een situatie, een kwestie) of iemand in je denken en voelen simpelweg 'doorgestreept'. Het of hij/zij bestaat niet meer voor je.
En ik denk dat, mocht het nodig zijn, een vurige actieve haat toch nog makkelijker te veranderen is in iets van compassie, dan complete onverschilligheid is.
(Het komt er wat brak uit, deze zin, maar ik weet ook niet hoe ik het beter moet zeggen..)
Puck - 31 oktober 2012 - 12:22
Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik vraag me nog steeds af in hoeverre dat gevaarlijk is. Niets mis met onverschilligheid.
Liesan (URL) - 31 oktober 2012 - 14:49
Ik heb aan niemand een hekel, zelfs niet aan de mensen die me dingen hebben aangedaan. Ik wens ze niks toe. Hoop alleen maar op karma. What goes around, comes around. Ik denk dat mensen die slechte dingen doen, uiteindelijk daarop worden afgerekend. Dat hoef ik zelf niet te doen dus...
zuster_klivia (URL) - 03 november 2012 - 13:13
Zolang het onverschilligheid is over mensen die je toch al niet echt kent, is het niet zo erg denk ik. Pas als je onverschillig raakt tegenover mensen in je directe omgeving, is het wellicht een beetje zorgelijk.
Ik ben niet zozeer rancuneus als wel dat ik een geheugen heb als een olfiant en slecht vergeet en vergeef.
CiNNeR () (URL) - 04 november 2012 - 04:24
bijzonder dier, de olfiant. Lijkt veel op een olifant ;)
CiNNeR () (URL) - 04 november 2012 - 04:25
Ach joh, die kerel heeft gewoon Asperger. Als je zo emotieloos kan praten, moet het wel zoiets zijn. Maar toch... het is wel na decennia van liegen, dat helpt ook. Advocaten zijn net als politici: wanneer hun lippen bewegen, liegen ze. Toch blijven we maar steeds in ze geloven... Nou ja, de meerderheid van de mensheid dan.
Nicola - 10 november 2012 - 14:04
