Letters of Note

Mijn moeder (Nora) vond in een boek dit briefje, van mij aan haar.

   

(klik voor popup)


Voor wie het niet kan lezen, dit staat er:

Stoute Nora,
ik ben een goede vri vriend van pu Puck. Je moet haar eigenlijk 10 minuten laten lezen. Groeten van de Kerstman.

(Keurig rechts uitgelijnd. Waaròm is me een raadsel)


Op de achterkant het antwoord:

Beste Kerstman,
Ik ben het niet met u eens.
Puck had van half acht tot negen kunnen lezen, maar ze wilde de hele tijd alleen maar op haar hoofd staan. Dan kan je ook niet lezen. Morgen beter!
Dank voor uw briefje. Nora.

Acht of negen moet ik zijn geweest.
Afgaande op het handschrift.
Wanneer was dat, dat ik continu op mijn hoofd stond?
Ja, ook rond die leeftijd. Eerder negen dan, denk ik.

Ik stond niet alleen op mijn hoofd; ook op mijn handen. Te pas en te onpas.
Bijna alle meisjes uit de klas. Het was op een gegeven moment een rage: elke pauze weer, ‘gestapeld’ op de handen staan, tegen de muur. De kleinste eerst, benen wijd. Dan de volgende, ertegenaan en eroverheen. En nog één, en nog één.
De eerste moest vooral sterke armen en uithoudingsvermogen hebben. De laatste moest lang èn lenig zijn, want die stond bijna in een bruggetje over vier, vijf andere meisjes heen. De laatste moest ook dapper zijn, want als één van de voorgangsters ‘brak’, stortte alles over die laatste heen.
Ik zat in een lastige positie: ik was altijd de langste, maar nooit de lenigste. En zeker niet de dapperste.
Maar het op mijn handen staan op zich deed ik graag. En overal. Buiten, binnen; tegen muren, tegen deuren.

En in de lift.
Daarmee eindigde de hele handstand-periode ook, zeer abrupt.

Ik had de gewoonte om elke keer dat ik in de lift stond direct op mijn handen te gaan staan, tegen één van de wanden. En dan zó, op mijn kop, omhoog te zoeven. De kleine hik die de lift bij zowel start als stop gaf, en die door mijn armen mijn lijf door sidderde.
Maar ik zat ook middenin een groeispurt.
En op een dag, het leek zomaar uit het niets, paste ik niet meer.
Ik zette af, zoals ik altijd deed: de duik naar beneden, handen op de grond; benen omhoog zwaaiend. Zoals altijd. Maar ditmaal raakte ik met mijn voet de achterzijde van de lift. Mijn armen schoten weg en ik klapte met de bovenkant van mijn hoofd lijnrecht op de grond. Het soort beeld waarvan nu youtube-filmpjes worden gemaakt, die je dan bijna kokhalzend wegklikt omdat je heel zeker weet dat de gefilmde dat nooit kan hebben overleefd. Of er tenminste een schedelbasisfractuur of gebroken nek aan heeft overgehouden.
Dat dacht ik ook, op dat moment.

Of, althans: nee, ook toen al stond mijn angst voor overgeven op de voorgrond, bij alles.
Dat er iets beschadigd was, dat was me duidelijk. Maar mijn onmiddellijke en voornaamste angst daarbij was: zou ik misselijk worden, moeten overgeven?
Ik krabbelde overeind, strompelde de lift uit, het huis in, rechtstreeks naar mijn kamer. Zei niets tegen mijn ouders. Niet omdat ik me schaamde of me schuldig voelde, maar omdat er direct moest worden ingegrepen. Geen moment te verliezen.
Ik ging op bed liggen, deed mijn ogen dicht, en wachtte. En wachtte. En wachtte.
Dutte en sliep en wachtte nog meer.
Tot ik het idee had dat het gevaar was geweken.
Ik stond op - en ging verder met mijn leven.
Maar ik kan me niet herinneren dat ik daarna ooit nog op mijn handen heb gestaan.

‘Ik vind het nogal dapper’, zei mijn moeder, in reactie op dit briefje.
Mijn eigen ‘ontberingen’ indachtig vroeg ik: ‘Wat? Dat op mijn hoofd staan?’
‘Nee, van mij. Mijn antwoord. Want ik kon helemaal niet tegen jou op. En dit soort briefjes nekte mij.’

Had ik dat toen geweten.. ik had briefjes bij het leven geschreven...

(Van halfacht tot negen op je hoofd staan - ik moet dit toch eens aan mijn neuroloog voorleggen. Goede doorbloeding is één ding, maar je kan ook overdrijven. Zou ik hiermee zomaar de oorzaak van àl mijn hersen-problemen hebben gevonden...?)