Feestaanbod

Goed nieuws!
Ik kom met een doel, een doel voor ú.
Ik weet namelijk wat u gaat doen morgen, of, als u dit leest: vandaag.
U gaat naar de Aldi.

Nee, nou niet protesteren en ontkennen.
Heus, u gaat naar de Aldi, speciaal voor mij.
Lief van u, erg aardig.

Laat me uitleggen.

Ziet u, vorig jaar schafte ik mij rond kerst vier zogenaamde ‘dessertglaasjes’ aan. Snoezige kleine glaasjes, gevuld met chocolade-, frambozen-, caramelmousse. Kijk, deze (klik!)
Ik heb een zwak voor zowel snoezige kleine glaasjes als toetjes van zuivelige oorsprong, dus dit was, wat men noemt, een win-win-situatie. Het kon niet fout gaan.

Het bleek hàlf fout te gaan.
Er blijkt een hoop mis te kunnen gaan, als toetjes behalve van zuivelige ook van Aldische oorsprong zijn.
Het spul bleek, grof gezegd, niet te vreten. Twee van de vier probeerde ik; bij de andere twee probeerde ik niet eens, die gingen rechtstreeks door de gootsteen.
Ik had vier hele dure glaasjes gekocht, zo moest ik het maar zien.

Ik koesterde de glaasjes, en vooral ook: hun dekseltjes.
De standaard bakjes van portietoetjes hebben dezelfde diameter als hun volwassen equivalent; dus deksels van yoghurtbekers zijn ook te gebruiken voor minibakjes. Maar deze glaasjes waren uniek, in hun formaat.

Een jaar verder, zijn we.
Dagelijks gebruik ik de glaasjes. Dagelijks gebruik ik ook de dekseltjes.
Heel voorzichtig ben ik dit jaar met die dekseltjes geweest. Ik waakte over hun lot; als de schoonmaker in de keuken was volgde ik elke handeling met argusogen. Wáág het niet om in al je ijver mijn dekseltjes weg te gooien, ze zijn heilig!
Niettemin sneuvelden er twee.
En waar twee deksels, dat begrijpt u ook wel, al te weinig zijn voor vier glaasjes, lijk ik binnenkort ook van die laatste twee afscheid te moeten gaan nemen.

En dus kocht ik ook dit jaar weer twee toetjes.
Want Aldi heeft ook wel gemerkt hòe populair ze waren (waarom is me een raadsel, maar goed, over smaak, etc) - en de aanbieding herhaald.

Schattige glaasjes, zei mijn moeder toen we in de rij stonden.
Ja, daarom koop ik ze ook. Niet eens voor de glaasjes, maar voor de dekseltjes.

Waarop ze mij voor gek verklaarde.
Voor knèttergek.

Ze zei het met zo’n furie dat ik het me ergens wel aantrok.
En besloot, om toch nog wat geloofwaardiger waar voor mijn geld te hebben, de toetjes weg te werken. Als in: op te eten.
Misschien had ik me vergist, bedroog mijn geheugen me. Zo erg konden ze toch niet zijn geweest?
Nee.
Veel erger.
Het was of ik frambozenzalf naar binnen stond te lepelen.
Als scheerschuim kleefde het aan mijn gehemelte, mijn tanden, mijn tong. Het was nauwelijks door te slikken, en had daarbij een weerzinwekkende chemische voor-, bij- en nasmaak.

Dus.
Ik ga mooi niet nòg twee van die bakjes eten.
En mijn moeder heeft ergens ook wel een beetje gelijk: een euro uitgegeven voor een plastic dekseltje is gekkenwerk.

Dus de beurt is aan u.
Gaat u nou morgen naar de Aldi, en doet u uzelf fijn een dessertglaasje cadeau.
De toetjes zijn.. eeh.. [trekt makelaarsjas aan] bijzonder romig, en bieden een interessante sensatie voor alle zintuigen. Behalve een ongeëvenaard mondgevoel is daar bovendien een boeiende smaak die uw smaakpapillen zullen verassen, sorry: verrassen.

En als u dan bent bijgekomen van deze ervaring, dan stuurt u het dekseltje aan mij.
En dan nog eens. Want hoe meer, hoe liever.

Ja. Uitstekend idee, al zeg ik het zelf.
Bij voorbaat zeer hartelijk dank.

Als u mijn adres nog niet hebt, dan geeft u maar een gil. Ik stuur het u met liefde.