Knaller

Ja, inderdaad. Dat laatste, dat was een hele gewone, on-feestelijke, keukenanecdote.
Net of er geen jaarwisseling bestaat.
Maar die is er wat mij betreft ook niet.

Van mij krijgt u geen blije champagnegroeten. Ik zit nog volop in 2012; niet omdat dat nou zo’n tof jaar was, maar omdat mijn lichaam zich er blijkbaar prima thuis voelde, en zich wanhopig vastgrijpt. Dus deze oudjaarsdag bracht ik geheel in 2012-stijl door, namelijk: ziek. En slapend.
 
Mijn wekker stond vanmiddag om halfzes, zodat ik nog net voor sluitingstijd naar de winkel kon om mijn laatste boodschappen te doen. Oh, en naar de apotheek.
Om halfzes dacht ik, volkomen brak en slaapdronken, en tegelijk lichtelijk euforisch omdat ik eindelijk had geslapen: ‘ach nee, ik had toch eigenlijk niets nodig, het kan allemaal wel wachten, ik lig zo lekker en er is nog zo ontzettend veel slaap over... laat maar...’
Dat blijken dus beslissingen te zijn die je niet kan en mag maken, als je brak en slaapdronken en lichtelijk euforisch bent.
Want het kon helemáál niet wachten.
Dus nu heb ik voor morgen niets te eten. En geen medicijnen.

Intussen is het hier, in het dorp dat mijn wijkje is, al drie dagen oudjaarsdag.
Jaar na jaar keek ik als kind vanuit mijn raam, in het ‘rijke, beschaafde, welopgevoede deel’ van diezelfde wijk, uit over het gedeelte waar ‘de boeren’ woonden. Of het plebs, zo u wilt. Amper twee straten van de onze verwijderd, maar een wereld van verschil. Daar woonde het gespuis, de pestkoppen, de onruststokers en vandalen. Daar durfde ik ‘s avonds niet alleen te lopen.
En daar liep, elk jaar weer, het vreugdevuur uit op een zeer goed geslaagde en onblusbare brand, waarvan de vlammen tot ver boven de huizen zichtbaar waren.

En daar woon ik nu zelf.

Wat betreft alle onaardige ‘plebs’-kwalificaties blijkt het alleszins mee te vallen.
Het is dorps, er zijn kindertjes, het gemiddelde opleidingsniveau zal ongetwijfeld een stuk lager liggen dan mijn oude straat, waar voornamelijk Rotary-leden van hun vervroegd pensioen zaten te genieten, na een moordend zwaar werkzaam leven als advocaat, arts, econoom, politicus. Mijn naaste buurman nu is loodgieter. Blijkt in praktijk een stuk handiger en aangenamer.

Maar feit is en blijft: they sure love their vuurwerk.
En dus is het pleintje, recht voor mijn deur, al enige dagen het officieuze lanceerplatform voor.. nou ja: àlles. Rotjes, vuurpijlen, strijkers, kleuters, fietsende voorbijgangers.
Vanmorgen bleek dat mijn geleegde biobak was gebruikt voor wat vermoedelijk een modern soort carbidschieten is geweest. Ik vond het ding anderhalve straat verder in de bosjes terug, enigszins gehavend en besmeurd met vuurwerkmodder.

U begrijpt wellicht: voor mij is de lol er allang af.
Ik houd ramen en deuren gesloten, hoop het beste maar verwacht het ergste; en blijf, mijn dekentje, knuffelbeer en kruik omklemd, lekker in mijn warme bed voor de tv. Tot alles weer rustig en stil en normaal is.
En dat zal dan wel 2013 en ‘gelukkig nieuwjaar’ heten.

Pas goed op uzelf. En heb het goed.