Murphy's happy ending

Op de moe-ste dag van de wereld – moeër worden en werden ze niet gemaakt – dwing ik mezelf om er toch even uit te gaan. Toe, kom op, even maar. Gewoon, om de routine erin te houden. Ga dan gewoon met de auto, maar gá.
Als doel wordt besloten tot Lidl en Jumbo.
Jumbo blijkt, bij aankomst, te hoog gegrepen. Moe, zó moe; alles draait. Naar huis.. fijn naar huis en op bed en slapen...

Op de terugweg kom ik langs mijn moeder. Eigenlijk zou ik nog iets in haar bus moeten doen.
Zal ik..?
Toe, kom op, spoor ik mezelf nogmaals aan. Je komt er làngs. Je hoeft alleen maar uit te stappen. Gewoon even dubbel parkeren, lichten aan laten zodat passerende auto’s niet bovenop je knallen. Eruit en erin.
Wel je deur op slot natuurlijk. Anders zal je net zien dat uitgerekend nu, nu ik al zo moe ben, mijn auto wordt gejat.

Vage gedachte.
‘Hm. Zie je wel, dat kan dus best: auto op slot en de lichten aan.’
Vroeg ik me steeds al af, of dat kon, en hoe.
Niks an. Gewoon auto dicht, maar motor laten lopen.

Heel, heel langzaam dringt de horror tot mijn afgematte brein door.
De enige manier waarop je je lichten kan laten branden in een gesloten auto, is door je sleutels in het contact te laten zitten.
En dat is precies wat ik heb gedaan.
Sleutels in het contact, tas op de stoel, mijn kruk achterin. Telefoon en huissleutels en portemonnee allemaal in mijn tas.

Oh, en ruzie met mijn moeder.
Moeder al dagen niet gesproken. En dan niet van het soort: ‘we hebben elk ons eigen leven, soms spreken we elkaar weken niet, maar dat is prima’, maar een actief luidruchtig doodzwijgen.
Het is nu een complicerend en onaangenaam detail.

Trachtend mijn waardigheid te behouden (het is een beetje als de deur achter je dicht smijten en dan terug moeten omdat je je tas bent vergeten) en met gebruik van zo min mogelijk woorden, leen ik mijn moeders fiets, en haar reservesleutels van mijn huis.

Op de fiets, rillend en zwalkend, naar huis voor de reserve-autosleutels.
Bij thuiskomst naar de wc, glaasje water.
Hou vol. Niet denken aan moe, niet denken aan ziek, aan vallen, aan mogelijke gevolgen van al deze acties. Denk aan die auto, die daar alsmaar loopt.
Weer terug.
Terug bij mijn moeders fiets de sleutel dáárvan vergeten, boven. Wáár is onduidelijk. Ja, ergens tussen huisdeur en wc en keuken – maar het is verbazend hoe veel terrein dat bestrijkt, als de situatie het wil.

Fietssleutel is en blijft kwijt.

Dus op mijn eigen fiets terug naar mijn moeder.
Korte uitleg, vergezeld van een ‘ik val flauw, ik moet naar huis, ik weet ook niet wat nu verder, hier is in elk geval mijn fiets voor jou’.

Terug met de auto.
Bij thuiskomst is, hoe kan het ook anders, het eerste wat ik zie: mijn moeders fietssleutel.

Het tweede is een berichtje van mijn Wordfeudpartner.
Dat ze blij met me is, komt het op neer.

Lieve, lieve Esther. Dank je wel. Je had dat niet op een welkomer moment kunnen zeggen.
Met recht een warm bad na een ijskoude douche.