Allerhandeltje

Het was vijf minuten voor sluitingstijd, en ik belde mijn vader op.

‘Pap, heb jij nog aardappels?’
‘Ja!’, zei hij blij; ‘ik heb net vandaag een nieuw zakje gekocht!’

‘Oh. Dat is jammer.’
‘Hoezo?’
‘Nou, de wollige aardappels zijn in de aanbieding en mama eet alleen maar stevige.’
‘Ja, daar hebben we vroeger vaak discussies over gehad’, zei hij op warme, nostalgische toon.

‘Ja best, allemaal prima’, brak ik hem direct af; ‘maar de aanbieding is twee zakken van drie kilo, en ik krijg in mijn eentje geen zes kilo op. Dus ik wil de aanbieding met iemand delen.’
‘Neeee... nee, ik koop met opzet altijd een klein zakje, en daar doe ik dan een week mee. Anders gaan ze uitlopen, en dan...’
‘Maar deze zijn Veelzijdig!’, prees ik ze aan.
‘Ze zijn wàt?’
‘Veelzijdig! Dat staat op de verpakking.’
‘Ja. Nee, doe maar niet.’

Ik overwoog in ernst om een briefje op de stapel aardappels te leggen: “Wie wil deze aanbieding met mij, alleenstaande vrouw, delen?” Maar dat leek iets teveel op een contactadvertentie.
Verder peinzend over een List, om dit koopje toch maar niet aan me voorbij te hoeven laten gaan, deed ik de rest van mijn boodschappen.

Vijf minuten ná sluitingstijd stond ik in de rij.
Voor mij stond een man met een jaarvoorraad aan boodschappen. Hij legde een zak aardappels op de band. Mijn aardappels.
En geen tweede zak.
Nog volkomen gepreoccupeerd met mijn gemiste aanbieding, vergat ik alle normale omgangsvormen.
‘Waar is de tweede?!’, flapte ik er verwijtend uit.
‘Wat? Oh, ja, die was gratis hè? Nee, daar kon ik niets mee, dus ik laat het hierbij.’
Die mensen bestaan dus ook.

Hij draaide zich om, om de rest van zijn spullen op de band te zetten.
Hij begreep kennelijk niet dat we nog lang niet uitgepraat waren.
‘Meneer? Mag ik de tweede zak van u opkopen?’
Hij keek me volkomen wezenloos en onbegrijpend aan.
Nou ja, met zoveel boodschappen zou ik ook halverwege de winkel op zwart zijn gegaan.
Ik legde het hem uit, ik legde het nog eens uit, en intussen liep de band maar door.
Toen hij het eindelijk begreep zei hij ‘tuurlijk’
Zo snel als ik kon hopte ik terug de winkel in, om de tweede zak te halen.

‘Zo snel als ik kon’, dat was nog een heikel punt.
In principe kan ik best een fikse sprint trekken. Mijn kruk heb ik bij me omdat mijn evenwicht brak is, en omdat mijn benen om de haverklap zonder aankondiging uitschakelen. En als ik ren zie eruit als een spastische geit met Parkinson en een hysterische paniekaanval – all wrapped into one. Maar in principe...
Alleen kan je dat niet aan mensen uitleggen. Het staat nogal vreemd als je het ene moment zwaar op je kruk leunt, en het volgende moment het ding letterlijk onder de arm neemt en wegrent.
Dus ik huppelde en hinkte, in versnelling.

Teruggekomen met de zak aardappels dankte ik de man heel hartelijk en overhandigde hem €1,50. Hij keek me weer wazig aan. Klopt dat?
‘JA’, zei het kassameisje, streng en nadrukkelijk. Zoals je tegen een twijfelend angstig kind praat. ‘Mama zal ik in zee, het is zo eng, zal ik...?’ - JA. Niet over nadenken, gewoon doen. Heus, het klopt.

Met de aardappels achterop de fiets belde ik weer mijn vader.
‘Ja, nog een keer met mij. Ik heb een deal gesloten, met een mannetje.
Ik heb nu een zak van drie kilo, en ik kom straks langs en dan krijg jij de helft, en dan breng ik morgen het zakje dat jij al had gekocht terug. En dan krijg ik 75 cent van jou.’
‘Wat schiet ik daarmee op?’
‘Dan heb jij anderhalve kilo aardappels voor 75 cent.’

Daar zag hij wel wat in.

En dus fietste ik om half elf ’s avonds nog eens naar mijn vader.
Ga ik morgen naar AH terug om zijn zakje terug te brengen.
En daarna weer naar mijn vader, omdat hij per se zijn bon terug wil.

Maar dan heb ik ook wel mooi anderhalve kilo aardappels, voor 75 cent...

Onlangs ontdekte ik dat bijna al mijn vaste boodschappen bij Jumbo goedkoper zijn.
Sindsdien fiets ik een half uur om, om vijftien cent op mijn Soja-yoghurt te besparen.
‘En dat geld gaat dan straks naar de fietsenmaker omdat je banden twee keer zo snel slijten’, zei mijn moeder hierop nuchter en ontnuchterend.

I choose to ignore that.