Shady

Lang geleden had ik een vriendje, met wie het allemaal niet zo wou lukken, op seksueel vlak.
De oorzaak daarvan lag geheel bij mij. Hij was lief en zacht en rustig en geduldig; ik was onwennig en doodsbang, voor alles. Voor hem, voor mezelf; voor wat ik voelde, voor wat er gebeurde, voor wat er nog zou kùnnen gebeuren. Bang voor mijn eigen wensen, voor mijn eigen beslissingen, mijn eigen handelingen. De mogelijke consequenties daarvan.

‘We doen het helemaal op jouw tempo’, zei Lief. ‘We doen niets wat jij niet wilt, en alles wat jij wel wilt. Jij mag het helemaal bepalen en aangeven’.

Dat maakte het alleen maar erger.

Hoe gek en paradoxaal het ook klinkt: niets maakt kwetsbaarder en controlelozer dan alle controle hebben.

Natuurlijk: jouw eigen keuzes. Jouw eigen handelen.
Maar dat is het punt juist. Jouw eigen keuzes, waarvoor je zelf verantwoordelijkheid draagt, waarvan je de consequenties zelf moet aanvaarden. Niemand anders.
En actief het voortouw nemen maakt dat je jezelf moet laten zien, je in alle opzichten blootgeeft.
‘Dit wil ik graag’ – en dan is het bekend, is het niet langer geheim.

Maar ik wist zelf helemaal niet wat ik precies wilde. Misschien dat mijn wensen en behoeften helemaal niet daar bleken te liggen waar ik het in eerste instantie dacht.
Kon ik er dan nog wel op terugkomen?

Zwijgen, wilde ik.

‘Vind je dit fijn?’
Ja, natuurlijk, maar dat ga ik jou niet aan je neus hangen.

Verwacht geen aanmoediging, zelfs geen uitgesproken instemming. Zolang ik geen nee zeg is het ja. En zolang ik geen stop zeg, mag je ervan uitgaan dat het niet vervelend is.
Maar meer en groter dan dat krijg je het niet.
Mij zie je niet en hoor je niet. Het is al erg genoeg dat mijn lichaam me verraadt.

Geen moment wil ik erkennen, stilstaan bij het feit dat ik een gepassioneerde, vleselijke kant heb.

Dat ligt niet aan die ander; het komt ook niet door een algemene weerzin voor alles wat lust en seks is.
Het is angst.
Angst voor die wilde, ongebreidelde kanten van de mens, voor alles wat ik niet in de hand heb.

Ik wil stil, ongezien; eerst eens even uitvinden of ik me wel staande kan houden, in dit nieuwe vreemde land. Daarvoor moet ik, in elk geval in het begin, onzichtbaar kunnen zijn.

Dus ik zwijg.
Ga maar door, ik zeg wel stop.

Dat was wat erachter zat.

Maar hoe moest ik daar, tegenover Lief, mee omgaan?
In mijn frustratie en verwarring zei ik het, heel letterlijk:
‘Doe maar wat. Probeer maar wat. Ik zeg wel stop, als het niet goed gaat’.

Daarover was hij in het geheel niet te spreken.
Hij voelde zich, in zekere zin, gebruikt als gebruiker.
Hij was niet het soort man dat zich aan vrouwen opdrong, en dit voelde wel zo. Dit voelde voor hem te onzeker, te gewelddadig.
Hij weigerde dan ook; en, eerlijk is eerlijk, ik snapte dat ook wel.

Dat was toen.
Nu, heel veel later, was daar vorig jaar Fifty Shades of Grey.
Na het doorworstelen van deel 1 en een half deel 2 had ik het wel gezien. Ik wilde eigenlijk een recensie schrijven; en ter compensatie van de niet uitgelezen delen, en om mijn uit de lucht gegrepen theorieën iets beter te kunnen onderbouwen, verdiepte ik me een aantal weken (een project is een project, tenslotte, of het nou baggerwerken, balletdans of SM is) in de wereld van BDSM. Een ‘ingeklonken’ afkorting, die staat voor Bondage & Discipline, Dominantie & Submissie, SasoMasochisme.

Al lezende moest ik toegeven dat ik er wel wat in zag. In de rol van Submissive, dan alleen.
En ook niet alles.
Ik had helemaal niets met fetisjes. Het enige wat nog enigszins in de buurt van een fetisj komt is mijn voorliefde voor stevige veterschoenen met een ‘lieve ronde neus’.
Maar leerdracht, rubber, latex? Nou nee. Niet aan mij besteed.
Maskers ook niet. Alleen maar naar-griezelig, beslist niet op een aangenaam-spannende manier.
Het pijnigen? Nah. Ook niet. Mijn automutilatie heeft me vroeger in die zin ook nooit iets gebracht, eigenlijk.
Het opzettelijk vernederen vind ik alleen maar weerzinwekkend. Wat is er in vredesnaam leuk aan ‘iemands sletje zijn’?
En sowieso, dat hele onderdanig-zijn, voor een ander knielen en ‘Meester’ noemen – daarvoor moet je toch echt niet bij mij zijn.

Hm.
Goed beschouwd was er dan toch weinig wat er overbleef.
Wat was het dan, wat niettemin bleef trekken?

En toen, op een dag, viel het kwartje.

Mijn therapeute sprak vaak over het begrip ‘regie’.
Ik heb zelf de regie. Mijn keuze is mijn keuze. Daar is niemand anders verantwoordelijk voor. Dat heet volwassenheid. En als ik dat leer, dan – tsja. Dan schijnt het allemaal wat makkelijker te dragen te zijn. Ofzo.
Zoals uit die laatste zinnen blijkt is dit me beslist nog niet eigen. Integendeel, zou ik zeggen.

En hoewel dit al zeker een jaar een terugkerend thema was, drong het pas vorige week tot me door.
Hoe het allemaal netjes in elkaar greep.

De submissive, in een D/s-relatie, is degene die het uiteindelijk voor het zeggen heeft.
Hij of zij neemt geen initiatief. Zhij leidt nooit, maar volgt. Voert opdrachten uit, volgt orders op.
Maar zegt de Sub stop, dan is het ook stop. Wàt er op dat moment ook gaande is. Stop is stop. Geen discussie, no questions asked.

De Dominante, aan de andere kant, moet volledige en voortdurende beheersing hebben. Zhij houdt het overzicht, bewaakt de veiligheid van de Sub. Moet dan ook de lichamelijke reacties van de ander volledig kennen en herkennen, er adequaat op kunnen reageren. Draagt zorg over het welzijn van die ander.

Die combinatie. Alle controle te hebben, zonder de regie te hoeven voeren. Altijd het laatste woord kunnen hebben, zonder ooit een eerste te hoeven of zelfs maar mogen zeggen.
Meegaan en meedoen met wat een ander begint, maar afhaken op een moment dat het niet meer bevalt.
En eindelijk, eindelijk iemand die dat verduvelde, vijandige lichaam van me overneemt.

Mijn God.
Alles wat me aan BDSM aantrekt, is wat mij in feite een verwend klein kind maakt...