The Magnificent Melvin

Het zal een supermarktbezoekje worden waarbij ik alles laat vallen wat een mens maar kàn laten vallen – maar dat weet ik op dat moment nog niet.

Sip kijk ik nu alleen maar naar de zak aardappels, die zojuist achter het schap is gegleden, ver buiten ieders bereik.

Intussen bel ik met mijn vader. Het blijkt vandaag geen goede combinatie: boodschappen doen en met mijn vader praten, maar ook dat weet ik dan nog niet.

Hij kabbelt en babbelt verder, over zijn plannen voor het avondeten, over gladheid, over ijsmutsen met kwastjes en oorkleppen die zo leuk zijn, ware het niet dat er AMSTERDAM op staat en hij houdt niet van Amsterdam.
Dit is nieuws voor mij, maar het lijkt me niet verstandig daar op door te vragen.

Ik spot een schappenvuller [schapenviller, wil mijn auto-correct hiervan maken], spreek hem snel tussendoor aan:
‘Pardon, meneer? Ik heb daarnet een zak aardappelen laten vallen, daarachter. Het spijt me erg.’
Ja, dat gebeurt hen ook regelmatig, geen probleem, ze vinden hem vanzelf wel.
Ja. Hm. Ok (weinig vertrouwenwekkend, dergelijke opmerkingen).
‘Maargoed, mocht het over een week of wat nou heel erg gaan stinken in die hoek, dan weet u in elk geval hoe dat komt...’
(Weinig wat zo ontzettend stinkt als rottende aardappelen, en ook weinig wat zo moeilijk is op te sporen, in een volle supermarkt.)

‘Is dat Melvin??’, vraagt mijn bader op de achtergrond. ‘Want met Melvin kan ik het altijd goed vinden.’

‘Wat? Weet ik veel. Moment.’
Ik loop terug naar het schappenjongetje (‘Meneer’ was zwaar overdreven, maar wat moet je anders zeggen? ‘Jongeman’?).
Hij kijkt me vragend aan, maar al wat ik doe is naar het naambordje op zijn borst turen. Mijn neus er praktisch op.

‘Nee, dit is Jeffrey’, zeg ik tegen mijn vader. ‘Niet Melvin’.
‘Zoekt u Melvin? Want die staat dáár’, zegt Jeffrey behulpzaam.
‘Pap, Melvin staat verderop, moet ik iets doorgeven voor je?’
Daar gaat paps niet op in.
‘Ook al een Engelse naam’, is zijn verstoorde reactie; ‘Al die jongens hebben daar Engelse namen’
‘Ja pap, ook een Engelse naam’, zeg ik sussend. Ik knik vriendelijk naar de nog steeds wachtende Jeffrey en laat hem enigszins in verwarring achter.

Enige minuten later sta ik bij de weegschaal.
Mijn vader nog steeds aan de telefoon; nu in een tirade over telefoonkaarten.
Ik leg een venkelknol op de weegschaal, die er onmiddellijk afrolt. Nieuwe weegschalen: geen bakje meer, maar een prachtig glad spiegelend vlakje. Het doet me denken aan de wrijvingsloze baan uit de natuurkundepratica van weleer. Een krat bier zou nog van deze weegschaal afzeilen, als je hem een zetje zou geven.

De venkelknol valt op de grond, onder de kisten.
Het schappenjongetje, dat nog steeds in de groentecontreien bezig is, snelt te hulp. Prikt met een bezem onder de stellingen, op zoek naar de weggerolde venkel; raapt vervolgens mijn kruk op, die inmiddels natuurlijk ook is gevallen.
Mandje en telefoon in de ene hand, kruk en kopje koffie in de andere, en met ‘de derde hand’ groente afwegen – dat was misschien ook niet zo’n praktisch idee.
‘Hartelijk dank’, zeg ik tegen mijn redder in nood.

‘Is dit nu wèl Melvin?’, vraagt mijn vader hoopvol en, neem me niet kwalijk, toch een tikje obsessief.
‘Nee pap, dit is nog steeds Jeffrey.’
Jeffrey zelf kijkt me nu met een beslist opgejaagde, angstige blik aan, wat ik me kan voorstellen. Ik zou ook nerveus worden, als er overduidelijk over me gepraat werd, en ik bovendien bijna als een product zou worden vergeleken met een collega.

Haastig, of in elk geval zo snel ik kan, maak ik me uit de voeten, richting zuivel.

Het zal lang duren voor ik me weer op de groente-afdeling durf te vertonen.
En wat mijn vader toch met die Melvin heeft…