Weg Wis

Middenin de stortregen begaf mijn ruitenwisser het.
Zonder enig symptoom vooraf, zonder ooit een klacht te uiten. Het ging mis, gewoon, zomaar.
Ineens wilde hij alleen nog maar de helft van de ruit wissen. En binnen een minuut werd de reikwijdte kleiner en kleiner, tot hij niets anders deed dan in een hoekje van de ruit liggen te snikken en hikken. Als een peuter met stuipjes. Of, minder griezelig: alsof je aan een hoogbejaarde vraagt op en neer te springen. Hij wil wel, hij zet er ook al zijn kracht onder, maar van de grond komt ie niet.

Ik stapte uit, trok het ding voorzichtig naar de andere kant van de ruit. Misschien was het alleen maar een kwestie van 'snap out of it'.
Maar aan de overkant was het hetzelfde verhaal: eerst nog tot het midden, en bijna direct alleen nog maar de buitenkant.
Zelfs het geluid was bijpassend. Ghuk ghuk ghuk ghuk...
Het was even hilarisch als hartbrekend.

Wat veel minder grappig was, was het vervolg van de reis. Het gordijn van regen vóór me, de waterval over mijn ruit die ik niet meer wegkreeg. Zelfs op lichten van andere auto's kon ik niet meer vertrouwen, omdat het beeld brak. Wat ik aan licht zag kon wel overal vandaan komen. Geen flauw idee waar ik reed, waar de weg ophield, waar kruispunten waren.

Op een slakkegangetje kwam ik uiteindelijk toch nog op de plaats van bestemming.
Waar ik, speciaal voor u, deze filmpjes (1 en 2) maakte.
Met, na een kleine opleving, heel letterlijk de laatste stuiptrekkingen: direct na het maken van de filmpjes klonk er een krak en een tik en een licht gekletter, en op de motorkap viel een klein mystiek stukje metaal. Waarna de ruitenwisser naar beneden klapte en er volledig het zwijgen toe deed.

Morgen maar weer naar de garage.
Als het dan niet regent, tenminste...