Pijnlijk

Ergens tijdens een fietstochtje in de stromende regen merkte ik dat mijn kies vreemd aanvoelde. Er leek een barst in te zitten.
Oh f*k. Als dat maar goed zou gaan.
Tegen dat ik twee andere fietsuitjes en het vierdubbele aantal regenbuien verder was, moest ik constateren dat er echt iets flink mis was met die kies. Een barst, hetzij in de vulling, hetzij in de kies zelf.
Voor komende maandag had ik al een afspraak met de tandarts staan. Zou ik dat halen, zou de kies tot die tijd overeind en vooral: pijnloos blijven..?
Ik besloot het er niet op te wagen, en belde de spoeddienst.

Ik bofte: tussen 7 en 8 was er open spreekuur, aan de andere kant van de stad.
(dat dat boffen is, dat bedoel ik cynisch. Voor de duidelijkheid. Niets zo erg en vaag als 'open spreekuur', waarbij je maar moet afwachten wanneer je eindelijk aan de beurt bent. En 'andere kant van de stad' - ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waarom dat niet zo tof is)

Ik meldde me, samen met nog een man of tien, om kwart voor zeven bij het betreffende adres. Weer - of nog steeds - in de stromende regen.
De praktijk was open, er waren mensen aanwezig, maar god verhoede dat we lekker warm en droog binnen mochten wachten. Want: de beveiliging was er nog niet. Hoezee moderne wereld, waar beveiliging van een tandartspraktijk überhaupt nodig is, en mensen in de kou mogen blijven wachten omdat het niet verantwoord is om ze onbeveiligd binnen te laten.

Afijn. Vóór u - en ja, ik heb het over u, u weet heel goed wie u bent - gaat zeggen dat het best wel verspilling van aandacht en tijd en geld is om met een vaag gevoel van bezorgdheid naar een spoeddienst te gaan: wees gerust. Het bleek nogal hard nodig. Foto's wezen uit dat de vulling doormidden was, en dat onder de vulling een nieuw gat zat. Boren wees uit dat het gat tot in oneindigheid doorging. En doorging. En doorging.
Anderhalf uur later stond ik, geheel murw geboord en gevuld, weer buiten.
Buiten de spreekkamer, dat is.
Aan de balie, waar mij een rekening van €130 werd overhandigd. Graag contant betalen.

Toen ik de spoedlijn had gebeld hadden ze gezegd: neemt u alstublieft mompel-mompel-mompel-vijftig euro mee.
Pardon, wat zegt u?
Mompel-mompel-MOMPEL-vijftig euro mee...!!!
Oh. Ok.
En dus nam ik braaf vijftig euro mee.
Waar de juf honderdvijftig bleek te hebben gezegd of bedoeld.

Ik liet mijn moeder en mijn rugzak als onderpand achter, en zocht de dichtstbijzijnde pinautomaat.
Die was helaas, het speet ING echt heel erg, tijdelijk even buiten werking.
Nummer twee ook.
Tegen dat ik in het pikkedonker in de gietregen met beslagen ruiten de derde pinautomaat ontwaardde was ik dichter bij huis dan bij de tandarts.
Maar ik ben eerlijk.
En ik kon mijn rugzak, eeh.. mijn moeder, niet zomaar in een vreemde tandartspraktijk achterlaten.
Dus ik ging weer terug.
Betaalde.
Kwam uiteindelijk drie uur na oorspronkelijk vertrek weer thuis aan. Nog niet gegeten, bonkende pijn in kies en kaak, nog steeds doorweekt en ijskoud.

Voor het eerst (sinds pakweg 1997) dacht ik keihard: screw calorieen en gebrek aan vezels of (andere) voedingswaarde. Suikerbolletje, here I come!
Ik bakte het suikerbolletje, roerde een ei, smeerde enthousiast met kaas. Het was een zoet-zoute zalige smurrie.
En dat vond Casper ook.

(. . .)

Maar gelukkig heb ik ergens nog een banaan.

* * *

Overigens, nog een leuk klein detail: vóór het grote breekwerk vroeg de tandarts, gezien het feit dat ik allergisch ben voor bepaalde verdovingsvloeistoffen: "is dit de goede?". Ik draaide het ampulletje in mijn vingers rond, tuurde ernaar, en vroeg deels schertsend, deels toch wat onzeker: 'eeh... november 2013... is dat de productiedatum of de uiterste gebruiksdatum..?'.
Waarna twee volle dozen met verdovingsvloeistof werden weggegooid.