Ze heeft allure, Daantje. Ego. Attitude. Zo klein als ze is, zo groots gedraagt ze zich.
Ik had haar buitengesloten, heel per ongeluk. Ik was de voordeur binnengekomen, één kat vloog direct naar buiten het portiek in, tegen dat die weer binnen was was nummer 2 naar buiten, zo ging het nog een tijdje door maar op een gegeven moment wist ik echt heel zeker dat ze allebei weer binnen waren. En ik sloot de deur.
Amper een minuut later klonk er groot protest. Daantje. Buitengesloten.
Ik schoot terug naar de deur, opende hem, en daar stond ze. Niet bang. Laaiend, witheet van woede.
Vloekend en tierend stormde ze naar binnen: hoe ik het in mijn hoofd had gehaald om haar, HAAR, buiten te sluiten, was ik godv&*%$ helemaal besodemieterd geweest?! Het lef, de schande!!
Stampvoetend beende ze naar de keuken. Intussen almaar doorgaand, met haar geschreew en verwijten.
Nu staat ze rechtop tegen de badkamerdeur, waar ze altijd haar eten krijgt. Blik nog steeds vuurspuwend. "JIJ. Hé! Deuren-sluiter! Ga je me nu ook nog mijn eten ontzeggen?! Open, doe open!!"
"Wokkeltje; vogeltje; vrouwke; prulleke", noem ik haar, als ze zich 's avonds tegen me aan vleit.
Ik denk dat het tijd is om mijn koosnaampjes wat aan te passen.
En haar te gaan noemen naar wie ze werkelijk is.
Meesteres. Mijn majesteit.
