Heel

Vandaag, 13.00.
Op deze meer dan schitterende, stralende juni-dag - windstil, strakblauwe lucht, zonnetje maar niet te warm voor de MS - zit ik binnen en wacht op telefoon uit het oogziekenhuis Rotterdam, waar mijn moeder geopereerd wordt.
't Duurt verhipte lang.

Enige uren later.
Terwijl ik in 'mijn eigen' ziekenhuis chocolademelk en koffie zit te drinken (ieder zo zijn rituelen) belt mijn enigszins uitgeslapen moeder me met een update.
Ze besluit met: “je mag 'dank u wel' voor me in het boek schrijven. In het grote boek”.

Was ik net wat gerustgesteld, dat is nu in één klap weer teniet gedaan.

Narcose, het blijft een tricky ding. Je leest wel eens dat mensen nooit meer de oude worden. Dat het een zogenaamde luxerende factor kan zijn bij Alzheimer en dementie. Allerhande latente ellende kan losmaken.
Peter Falk, de acteur die Colombo speelde, is daar een tragisch voorbeeld van.

Hebben ze mijn moeder stuk gemaakt...?

“Het grote boek..?”, herhaal ik voorzichtig.

Blijkt dat er in het stiltecentrum van mijn ziekenhuis een gastenboek ligt.
Waarin mensen lange brieven aan hun god schrijven.

God zij dank.