Levensfaseproblematiek (2)

Een tijdje geleden maakte ik een boswandeling met mijn vader.
Ik keek naast me, merkte tot mijn schrik hoe klein hij ineens was. Was hij tot een jaar geleden nog een centimeter langer, nu was hij ruim een kop kleiner. Hoe graag ik ook in elk geval een deel daarvan wilde verklaren door aflopende bospaadjes, er was geen ontkennen aan: mijn vader was krimpende.

“Zeg, jij wordt almaar kleiner!”, trachtte ik mijn schok in een verwijt te verpakken.
Gelukkig is mijn vader een ster in de misplaatste emoties. Als in: hij heeft er een talent voor om een toon, een blik, een woord te koppelen aan een daar volstrekt niet meer strokende omstandigheid. 'Ze heeft van die gemene oogjes', kan hij op zacht ontroerde toon over tennister Charapova zeggen.

Ook nu lukte het hem:
Hij lachtte blij verlegen, een tikje trots. Keek me fier aan en zei: “Ja, op een dag ben ik helemaal onzichtbaar geworden!” Hij keek erbij alsof hij net iets heel slims en heel grappigs had gezegd. Toen begonnen zijn ogen te glimmen. De niet te overtreffen conclusie was gevonden:
“Ik smelt! Net als een ijsje!”

De combinatie van zijn blik en de toch best grappige opmerking maakte dat ik hem ter plekke over zijn hoofd (de poolkap?) aaide en plat knufffelde.

Maar, grappig bedoeld of niet, sindsdien is het een standaardkreet geworden, tussen mijn moeder en mij, aan wie ik het verhaal heb verteld.
Een vriend van haar is plots erg oud geworden. Hij wordt niet doof, niet blind, niet vergeetachtig; maar hij lijkt over-all steeds zwakker te worden. “Zijn lichtje dooft”, vatten we het samen – maar dat klonk ook weer te theatraal.
“Hij is een ijsje!”.

En deze week zorgen we voor de kat van een goede vriendin.
Een kat die graatmager is, incontinent, haar poten heeft stukgebeten.
“Ze is gewoon heel oud, ze is langzaam aan het wegzakken”, reageerde de thuiszorg, die we wat bezorgd belden met de vraag of we niet iets moesten doen.
“Nanoe is ook een ijsje”, moesten we treurig vaststellen.

't Is geen blij proces. Het zien smelten van de levende wezens om ons heen.

(Niettemin gaan we maandag met Nanoe naar de dierenarts. Misschien kan hij het smeltproces wat vertragen. Het beest is 15 – net met pensioen, maar beslist niet hoogbejaard)