Af en toe - of regelmatig - ben ik een beetje uit mijn doen.
Buien waarin ik aandacht wil, of eigenlijk juist niet. Mijn draai niet kan vinden, mijn woorden niet; uit mezelf wil wegrennen. Buien waarin ik druk en joelerig en lawaaiig ben; grappig en schertsend maar allemaal nèt iets te hard en ongecontroleerd. Niet weet of ik wil lachen of huilen - eigenlijk toch liever huilen, maar liever nog gillen en slaan.
Het zijn vaak buien waarin ik aan mensen ga trekken. Hangen, kleven. Waarvan ik onmiddellijk spijt heb; wil uitwissen wat ik heb gezegd, mezèlf wil uitwissen. Tot in den treure mijn excuses ga aanbieden, verklaringen wil geven - waarmee ik nog veel aanweziger ben en de spijt en zelfvernietingsdrang alleen maar groter worden. "Shut up shut up shut up shut up!!!!" - schreeuwt het in mijn hoofd, maar stiller wordt het er beslist niet op.
En dan kijk ik naar mijn kattenbeestjes.
Naar Daantje, die op z'n tijd ontzettend klierig kan zijn. Gewoon zomaar in het voorbij lopen Casper een mep geeft. Of heel hard komt aanhollen en dan zo bàf bovenop hem springt, als hij gewoon kalmpjes lag te dutten.
En hoe Casper er dan op een gegeven moment genoeg van heeft. Niet blaast, niet bijt, niet terugslaat. Maar in plaats daarvan Daantje in een houdgreep neemt en haar heel nadrukkelijk, bijna hardhandig begint te likken. Alsof hij zegt: "EN NOU BEN JE GEWOON EVEN RUSTIG!!".
Waarop zij ook inderdaad direct kalmeert. En ze vaak in elkaar verstrengeld in slaap vallen.
Ik zie het en ik denk: ja, dat is wat ik eigenlijk wil. Geen sorry sorry of shut up shut up, maar veel meer: "hou me vast, hou me vast". Een koesterende houdgreep. Iemand die me stevig vastklemt en me, liefdevol maar beslist, het zwijgen oplegt.
Dat, of gewoon een dwangbuis en sedatie.
