Het heeft er alles van dat scherpe, vlotte stukjes schrijven wel degelijk iets te maken heeft met niet helemaal ok in je vel zitten. Ik wil nou niet zeggen dat hevig leed noodzakelijk is om een beetje respectabel schrijver te zijn, maar toch - er lijkt in elk geval iets te moeten wringen, iets te moeten zijn om je druk over te maken. Wat ergens ook wel logisch is, tenminste wel als de vlotheid van schrijfsels ligt in de aanwezigheid van enige ironie of sarcasme. Sarcasme heeft tenslotte een zekere drift, of irritatie in zich; die er niet zou zijn als je je helemaal happy voelt.
Die irritatie was er niet, vandaag. Nergens over. Of het moest zijn dat ik vanmiddag bijna ben aangereden, omdat ik niet helemaal gewend ben aan een handremloze fiets, en dus ins blaue hinein knijp als ik wil remmen voor een aanstormende Porsche. Maar dat was dan toch eerder schrik dan irritatie.

Dat ik niets scherps en vlots te melden heb, wil niet zeggen dat ik ook niets heb meegemaakt, hoor.
Ik heb mijn hart vandaag met een snelheid en kracht voelen kloppen welke ik niet in haar (mijn hart is niet onzijdig - mijn hart is zeer vrouwelijk) had vermoed. Ik heb het grootste deel van de dag met een enorme grijns rondgewandeld. Heel veel, heel oprecht gelachen, wat lang geleden was. Dappere Daden gedaan, en tussendoor enige dingen te horen gekregen die me pijn deden en treurig maakten.
Maar al die hele fijne, blije, treurige en dappere dingen zijn tussen me, myself en iemand anders. Niet voor dit log; niet voor u, de lezer, hoe gewaardeerd ook.

Morgenochtend heb ik eerst muziektherapie, daarna psychomotorische therapie (aka PMT). Wat tezamen zoveel irritatie, frustratie, hilariteit, meligheid en woede oplevert dat ik er vijf complete logs mee zou kunnen volschrijven.
Maar tot die tijd heb ik weinig te melden. Voor welk eenvoudige bericht ik toch een flink aantal woorden heb gebruikt...