De fiets-stress is nog steeds niet afgelopen. Sinds dinsdag fiets ik nu op een Opoe-fiets van ver voor onze jaartelling; zo oud en gedegen dat hij vast heeft besloten ook nooit meer dood te gaan. Het zadel staat zo hoog dat ik, toch 1m76 metend, met mijn tenen nèt bij de trappers kan. Het slot is met een paperclip open, maar alleen met grof geweld en harde hand dicht te krijgen. De handvatten zijn van een vermoedelijk eens doorzichtig, maar nu vergeeld plastic. De trappers ontkennen dat zij kapot zijn, en laten de vreemde draaiingen en tikken zo doorstromen dat je denkt dat het jouw enkels zijn die in de prak liggen.
Op dat ding ben ik dinsdagochtend naar mijn gesticht gewankeld; daar aangekomen was ik zo gespannen dat ik de rest van de ochtend doorlopend bijna flauwviel. Hoewel ik bereid ben toe te geven dat dat ook wel te wijten kan zijn aan de vier voorafgaande slapeloze nachten.

Op hetzelfde ding ben ik vanmiddag op zoek gegaan naar een veiliger variant. En onderweg naar de beoogde winkel, reed ik langs een heel raar zaakje: buiten stonden fietsen, op de deur hing een tarieflijst voor reparaties, en binnen werden sieraden en kristallen glazen verkocht.
De fietsen varieerden in prijs van f50,- tot f200,-, hadden geen van allen een slot en allemaal - ongeacht merk, type en maat - dezelfde wielen. Iets zei me dat de herkomst van deze fietsen niet helemaal deugde, maar goed; geldnood doet moraal soms enigszins vervagen.
Ik heb een gevaarte gekocht van 75 gulden; een herenfiets (ach ja..) met drie versnellingen waarvan er tweeëneenhalf mank lopen; zonder licht, maar met slag in het wiel.

Ik wou hier een levendige beschrijving inlassen van de terugweg: ik op de griezel-opoe, met de wankele heer aan de hand, slinger-fietsend door de stad. Met driehonderd meter achter me mijn moeder, die deze toer niet durfde aanschouwen.
Maar wellicht zijn er lezers die zelf ervaringen in het verkeer hebben met een slechtere afloop, die daarom niet zitten te wachten op mijn jachtverhalen.
En laat ik wel wezen: ik heb de hele rit zonder stoppen afgelegd, en op de weg heerste een ongewone rust. Was die rust er niet geweest, en had ik ook maar 1 keer plotseling moeten stoppen, dan was hier geen verhaal geweest. Maar het is allemaal goed afgelopen, en ik heb voor weinig geld een voertuig dat het hopelijk 2 maanden uithoudt.

Rest mij nog één probleempje (nou ja; op vervoersgebied dan), en dat is de aan te schaffen Kronan, waar dit alles om te doen was. De kleur ervan, wel te verstaan; de aanschaf gaat zeker door, wat bepaalde wijze heren daar ook tegenin willen brengen.
Ik heb iets met blauw. Mijn halve garderobe is blauw. Ik draag ook wel eens dingen die niet blauw zijn hoor. Zo is daar een helgeel truitje, wat ik dankzij een Erg Bijzonder Persoon (echt wel hoor!) heb aangeschaft, en wat me vandaag reuze heeft opgewekt. Deze ogenschijnlijk loze mededeling moest even; maar de draad van het verhaal ben ik nu kwijt. Oh ja: blauw.
Veel van mijn kleren, mijn dekbed-dingen, mijn tapijt, mijn lamp, mijn rugzak, dit log: alles blauw. En er is ook een blauwe Kronan. Maar misschien moet ik mijn blue-zijn eens doorbreken. Heel veel lef hebben, en dat felroze exemplaar aanschaffen. Maar ja; hij is wel ontzèttend roze.
Wie heeft dat ene geweldige argument dat me de drempel over helpt...?