Gisteravond schreef ik hier: "het is tijd om op te groeien". John gaf een reactie die me nogal aan het denken zette, en waardoor ik me min of meer verplicht voel me te verantwoorden (niet het juiste woord, maar ik weet zo gauw geen ander).
Natuurlijk is fysieke en 'chronologische' groei niet tegen te houden. Of je nou wilt of niet, je kan alleen maar ouder worden. Of doodgaan, maar die optie laat ik maar even buten beschouwing. Wat wel kan, is je emotionele groei bewust doen stagneren. Door te weigeren je volwassen te gedragen; door bepaalde verantwoordelijkheden niet aan te gaan. Door in het algemeen niet wezenlijk te leven, maar te overleven, te vegeteren, of als een muurbloempje aan de kant te staan. Toeschouwer in plaats van deelnemer te zijn. Of te denken dat je het leven kunt leren kennen door erover na te denken, in plaats van het aan te gaan.
Mij lijkt de voornaamste reden om groei tegen te gaan: angst. Angst voor het onvoorspelbare; angst voor gebrek aan controle; angst voor al die verantwoordelijkheden die horen bij volwassen zijn; angst om alleen te staan. Faalangst.
Dat is een reden; maar niet elke reden mag ook als excuus gebruikt worden. En dat is wel wat ik de afgelopen jaren - nee: mijn hele leven, heb gedaan.
Het blijkt vrij zinloos. Want, als gezegd, ouder word ik toch wel; en het word alleen maar moeilijker voor mezelf en hinderlijker voor anderen om te blijven stilstaan, en tegelijk ook moeilijker om in beweging te komen.
En Elisa: groei lijkt me altijd een dynamisch proces; iets wat, inderdaad en naar ik hoop, je hele leven doorgaat. Maar ik zal toch eerst eens mezelf en dat proces te kans moeten geven te beginnen...