"Kinderen en dronkaards spreken altijd de waarheid"

Maar is dat eigenlijk zo, waar het de dronkaards betreft?
Dat men bij dronkenschap enige reserves verliest, waardoor men dingen zegt die normaal worden verzwegen, neem ik zonder meer aan. Maar zijn dergelijke dingen dan ook de, hun, waarheid, of worden latente gevoelens bovendien opgeblazen en versterkt gevoeld? Of kom je tijdens dronkenschap in een totaal andere gemoedstoestand, waarin de wereld ook totaal anders wordt beleefd, totaal andere gevoelens oproept, dan gewoonlijk?

Voorbeeld? Voorbeeld.
Stel: een dronkeman roept een eerder platonische vriendin toe, dat hij zielsveel van haar houdt; de rest van zijn leven met haar wil delen; zichzelf voor het leven ganse harems wil ontzeggen voor één enkele nacht met haar. Voelde hij dat al maanden zo, en durfde hij het niet uit te spreken? Of zag hij haar als 'toch wel een stukkie leuker dan gewoon een vriendin', en is die liefde-in-de-dop nu uitgegroeid tot enorme proporties? Of is zij in zijn ogen altijd 'gewoon een goede vriendin' geweest, wellicht zelfs als Vrouw afstotelijk, en zal hij haar, eenmaal nuchter, weer zo zien, maar is ze door een alcoholische bril bekeken ineens een volkomen ander wezen?
Een vergelijkbaar voorbeeld, maar een andere emotie: als men onder invloed iemand totaal de grond in boort, gemene opmerkingen toewerpt of belachelijk maakt; waren er dan al onuitgesproken irritaties of zelfs haatgevoelens? Of was er een lichte wrevel die nu groter lijkt? Of is er voor en na deze bui een oprecht goede verstandhouding, maar lijkt gedurende de vertroebeling de liefste mens de grootste schoft?

Dit alles vroeg ik me vanochtend bij het ontwaken af. Geen idee waarom; het schoot ineens door mijn hoofd. Maar eenmaal daar wil ik nu toch wel graag een soort van antwoord. Dus: roept u maar..