En vannacht bedacht ik me dit:
Ik heb al vaker gehoord: gelukkige mensen zijn zo saai. En eigenlijk was ik het hier altijd mee eens. Gelukkige mensen, tevreden mensen, maken zich zoveel minder druk dan de ontevredenen. Ze voelen misschien wel eens irritaties, maar kunnen die terzijde leggen, of van zich laten afglijden. Ze missen vaak de drift, waar ik al eerder over heb geschreven, die nodig is voor cynisme, sarcasme, stemmingswisselingen. Als je zelf niet gelukkig bent, kan iemand die dat wel is wrevel opwekken; omdat die ander niet meegaat in je drukdoenerij, of je harde, venijnige humor niet begrijpt, laat staan leuk vindt. Omdat hij of zij niet meer 'lekker meekankert'. Bah; saai.

Nee. Niet saai. Absoluut niet saai. Geluk en tevredenheid is het mooiste wat er is. Maar je moet het niet aanhoren, of erover lezen: je moet het voelen, en zien. Een tevreden mens is in harmonie; is in ritme met zichzelf. Een tevreden mens straalt; niet uitbundig, maar gematigd, bescheiden, vriendelijk. Hij kan huilen, of lachen; maar er is een evenwicht, een gelijkmatige stroming. Een ingetogen stil genieten; als een vogel die hoog door de lucht lijkt te varen. Een gelukkig mens te bekijken en te voelen is iets schitterends.
Het vereist een zekere mate van openstellen van jezelf; en dat is helaas iets waar maar zelden de rust, de tijd en de ontspanning voor is. Maar als dat lukt, kan je je, hoe cynisch en boos en ongelukkig je de rest van de tijd ook bent, voor even ook gelukkig voelen. En oprecht rustig en tevreden.