IJs

"heb jij ook wel eens het gevoel over heel dun ijs te lopen?", vroeg ze.

Ja. Nu; vandaag; de laatste dagen.
Mijn 'loved ones' voelen zich niet goed, en ik wil iets doen, maar weet niet wat, vooral niet hoe. Elke vraag lijkt te veel, misplaatst, verkeerd gesteld, onbescheiden, opdringerig, bemoeizuchtig. Ik probeer omzichtig te naderen, aftastend; stapje voor stapje in de hoop het ijs niet te breken. Fluister mijn woorden.
Ik zou zo graag iets doen. Begrijpen, luisteren, steunen. Maar bij elk woord ben ik bang te ver te gaan, en eigenlijk al door de gedachte aan naderen de eerste barsten te veroorzaken.