Raar eigenlijk; dat door een lichte buiging een lepeltje zo totaal kan veranderen. Een geheel andere vorm en uitstraling lijkt te krijgen, en ook heel anders in hand en mond ligt. Een fractie gebogen, en meteen zo 'oneigen'.
Nog raarder is het trouwens, je zo te voelen als ik me nu voel, en dan over een theelepeltje te gaan schrijven...

(anderszins is het misschien weer zo, dat juist dit beschrevene wel eens zeer symbolisch kan zijn, zeker in het licht van hetgeen de afgelopen uren de revue is gepasseerd. Maar nu praat ik wartaal; danwel niet in mijn eigen oren en ogen, maar vermoedelijk toch wel in de uwe)